โดยทั่วไป อวัยวะที่เราใช้พูดมีลักษณะเหมือนกันทุกคน และทำงานในลักษณะเดียวกัน ผลที่ตามมา คือ ใครก็สามารถออกเสียงที่เป็นภาษาของมนุษย์ได้อย่างไม่ยุ่งยาก เพียงแต่อาจจะจำกัดในขอบเขตของอายุ เช่น การที่เด็กสามารถเรียนรู้ภาษาที่ตนเข้าไปอยู่ในสังคมนั้น ๆ ได้ดี เมื่อเทียบกับผู้ใหญ่ที่ต้องเรียนรู้ภาษาต่างประเทศ ความสามารถในการเรียนรู้ภาษาใหม่ของผู้ใหญ่จะประสบกับความยากลำบากกว่าเด็ก การพัฒนาทางภาษาของเด็ก ๆ จะเลียนเสียงผู้ใหญ่ที่อยู่รอบตัวเขา โดยเด็กจะเลือกออกเสียงที่เหมาะสมกับตัวเอง เมื่อเด็กพ้นจากวัยรุ่นความสามารถทางภาษาจะน้อยลง นอกจากนี้อวัยวะที่ใช้ในการออกเสียงของแต่ละบุคคลนั้นยังมีขนาดไม่เท่ากันอีกด้วย เสียงพูดของคนเรามีความแตกต่างกัน เราจึงสามารถจำเสียงพูดและวิธีการพูดของคนที่คุ้นเคยกันได้ นักภาษาศาสตร์เห็นว่า เสียงพูดเป็นภาษาที่สมบูรณ์ที่สุดและมีคุณสมบัติที่จะอธิบายได้ตามหลักเกณฑ์ทางวิทยาศาสตร์ นักภาษาศาสตร์จึงให้ความสนใจศึกษาเรื่องราวเกี่ยวกับเสียงพูดอย่างกว้างขวาง