กฎของปีหนึ่งข้อที่ 27 : จะยังมีพี่ว้ากอยู่เคียงข้างเสมอ
...อาทิตย์จำไม่ได้ว่าตัวเองวิ่งสุดฝีเท้าครั้งสุดท้ายเมื่อไร
อาจเป็นเมื่อเกือบสองเดือนก่อนที่เขาวิ่งรอบสนามฟุตบอล 54 รอบกลางสายฝน หลังจากโดนพี่ปีสี่สั่งให้ลงโทษตัวเอง
ตอนนั้นเขาวิ่งเพื่อเป็นการพิสูจน์ศักดิ์ศรีของเฮดว้ากต่อเด็กปีหนึ่งทุกคน แต่มาวันนี้...เขากำลังวิ่งเพื่อละศักดิ์ศรีของตัวเอง ต่อเด็กปีหนึ่งเพียงแค่คนเดียว
อาทิตย์กดลิฟต์ลงไปยังชั้นล่างบริเวณล็อบบี้ เร่งก้าวผ่านประตูกระจกที่มีพนักงานเปิดรอ ก่อนวิ่งลงบันไดมาตรงลานจอดรถด้านหน้าโรงแรม แม้ความมืดในช่วงเวลาสามทุ่มเป็นอุปสรรคต่อการมองหา แต่เขาก็พยายามกวาดสายตา ด้วยหวังจะพบกับใครบางคน
...หากมันว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่รอเขาตรงนั้น
ถึงจะบอกตัวเองว่าพรุ่งนี้ตอนไปมหาลัย ค่อยหาทางเคลียร์กับก้องภพก็ได้ เบอร์โทรศัพท์ก็มีเม็มไว้ในเครื่องแล้ว แต่ลึก ๆ เขายอมรับ เขากำลังกลัวว่าจะไม่มีโอกาสอีก
...เรื่องบางเรื่อง สายไปเพียงเสี้ยววินาที มันอาจเปลี่ยนแปลงไปจนยากจะกลับคืน
คิดเพียงแค่นั้น ความรู้สึกบางอย่างก็ตีตื้นขึ้นมาจนจุก เขายืนเคว้งอยู่ตรงลานจอดรถ ทั้งที่อยากจะทรุดตัวนั่งลง ...หมดแรงกายที่วิ่งมา และหมดแรงใจจะคิดทำอะไรต่อ
ป่านนี้พวกไอ้น็อตอาจกำลังเดินลงมาที่ล็อบบี้กันแล้ว หรือบางทีเขาควรจะนั่งรถไปกับพวกมัน ดีกว่าต้องโบกแท็กซี่ ต่อรถเมล์กลับหอคนเดียว เขากำลังล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยความเหนื่อยใจ แต่แล้วก็ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยที่ทำให้หัวใจแทบหยุดชะงัก
“พี่อาทิตย์ มาทำอะไรตรงนี้ครับ”
เจ้าของชื่อหันหลังกลับมามองคนเรียกทันควัน เบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ เมื่อเห็นคนที่เขาตัดใจไปแล้วยืนอยู่เบื้องหน้า จนเผลอหลุดพึมพำถาม
“ก้องภพ คุณยังไม่กลับไปอีกเหรอ”
ก้องภพแสดงสีหน้าลำบากใจ ด้วยคิดว่าจะไปสร้างความรำคาญให้ ก็เพราะพี่อาทิตย์คงไม่คาดว่าเขาจะยังอยู่ หากก็ยังอุตส่าห์ตอบไปตามจริง
“ครับ ผมยังไม่อยากกลับตอนนี้”