มิราตกใจ “ทำอะไรของคุณเนี่ย”
“คุณจะได้มองไกลๆเห็นไง”
มิรารู้ว่าโดนแกล้ง “คนบ้าปล่อยฉันลงนะ อายเขา” อธิรุธไม่ยอมปล่อยอุ้มมิราไว้อย่างงั้น มิราทั้งเขินทั้งอาย เสียงโทรศัพท์มิราดังขึ้น “ปล่อยฉันก่อน” อธิรุธยอมปล่อยมิราให้รับโทรศัพท์ มิราดีใจ “เจอคุณภพแล้วเหรอไคซัจ”
มิราหันไปยิ้มกับอธิรุธ ที่เจอธีภพสักที
ทางเดินขึ้นไปจุดชมวิว ธีภพหน้าเศร้าๆเดินไปตามทางเพื่อขึ้นไปจุดชมวิวด้านบน
จุดชมวิวมุมสูง ธีภพเดินมายืนดู เมืองไทรจีสที่สวยงามอยู่เบื้องหน้า เหมือนเป็นการสั่งลาครั้งสุดท้าย ธีภพหยิบสร้อยข้อมือออกมามองดูอย่างอาลัย คงไม่มีโอกาสมอบให้พริริสาแล้ว ธีภพตัดสินใจจะโยนทิ้งไปพร้อมความเศร้าของตัวเอง แต่ก็ทำไม่ได้
“สร้อยนั่นคุณบอกว่าจะเอาไปซ่อมให้ฉัน” ธีภพได้ยินเสียงพริริสารีบหันไป เห็นพริริสายืนอยู่ส่งยิ้มให้ “แล้วทำไมไม่ยอมคืนให้ฉันสักทีล่ะคะ”
พริริสารีบเดินเข้าไปหาธีภพ อีกฝ่ายคิดว่าพริริสาคงมาเพื่อบอกลาจึงโค้งให้ “กระหม่อมคงคืนให้ไม่ได้ เพราะสร้อยข้อมือเส้นนี้คงไม่มีค่า ไม่มีราคาที่คู่ควรสำหรับเจ้าหญิงแห่งไทรจีส”
“ใครจะตีค่าราคามันเท่าไหร่ ฉันไม่สนใจหรอกค่ะ เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณมอบให้ฉัน เป็นของมีค่าสำหรับฉันเสมอ ท่านพ่อกับพี่คามินก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน” ธีภพทำหน้าประหลาดใจ “เขาถึงบอกให้ฉันรีบมาหาคุณมาก่อนที่คุณจะกลับ คุณรู้ไหมคะว่าทุกคนเขาวุ่นตามหาคุณให้ทั่ว จนฉันคิดว่าหรือจะต้องกลับไปประเทศไทยอีกรอบก็ไม่รู้”
ธีภพเข้าใจความหมายที่พริริสาพูดทันทีว่าทุกคนยินดีกับความรักระหว่างเขากับพริริสาแล้ว ธีภพดีใจดึงพริริสาเข้ามากอดไว้แนบอกทันที ก่อนจะมองพริริสาอย่างเต็มตาอีกครั้ง
ธีภพจับมือพริริสาพาเดินมาอีกด้าน ท่าทางทั้งคู่มีความสุขที่ทุกอย่างลงตัวแล้ว
“คุณรู้ไหมว่าผมดีใจมากแต่ไหน ที่คนที่นี่ไว้ใจให้ผมได้ทำหน้าที่ดูแลเจ้าหญิงของพวกเขา ผมสัญญาจะไม่ทำให้พวกเขาต้องผิดหวัง” ธีภพหยิบสร้อยข้อมือมาสวมให้พริริสา ก่อนยกมือพริริสามาจูบอย่างอ่อนโยน “จากนี้ไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะเดินไปด้วยกันเสมอ โดยมีผมที่จะคอยปกป้องคุณตลอดไป”
พริริสามองดูสร้อยข้อมืออย่างรู้สึกอบอุ่นหัวใจ พริริสายิ้มมีความสุข “ฉันเองก็จะเป็นริสาของคุณตลอดไปค่ะ”
ธีภพดึงพริริสามาจ้องมองเข้าไปในดวงตาอย่างลึกซึ้ง ค่อยๆจูบที่หน้าผากพริริสาก่อนเลื่อนลงมาจูบพริริสาอย่างแผ่วเบาท่ามกลางทิวทัศน์เมืองไทรจีสรอบตัวที่สวยงาม