หลังจากได้รับอนุญาต สองชั่วโมงถัดมา

หลังจากได้รับอนุญาต สองชั่วโมงถัดมาพวกเขาสองคนก็นอนหมดแรงน็อคบนเตียง แม้ไม่ได้ทำจนขั้นสุดท้าย เพราะถูกคนเหนื่อยหนักมาตลอดวันห้ามไว้ แต่เท่านี้ก็เพียงพอจะเติมเต็มความขาดหายของกันและกันได้
...ฝนหยุดตกแล้ว หกโมงเย็นท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี ได้เวลาที่ใครอีกคนต้องกลับ ทว่าก้องภพก็ยังพยายามยื้อด้วยการชวนออกไปกินก๋วยเตี๋ยวใต้หอเป็นมื้อเย็น ก่อนจะช่วยลากกระเป๋าเดินมาส่งพี่อาทิตย์ขึ้นแท็กซี่
“ถึงแล้วไลน์หาผมนะครับ”
“อืม”
พี่อาทิตย์รับคำง่าย ๆ แล้วปิดประตูรถโดยไม่มีการร่ำลาอาลัยมากกว่านั้น ก้องภพมองแท็กซี่คันสีเหลืองเคลื่อนห่างไปบนถนน แล้วจึงรีบล้วงสมาร์ทโฟนขึ้นมากดเบอร์โทรออก
สัญญาณดังเพียงสองครั้งก็ถูกกดรับ เสียงถามงง ๆ ของคนที่เพิ่งห่างกันดังมาจากปลายสาย
“มีอะไร”
“ไม่มีครับ...แค่คิดถึง...”
“บ้าเปล่า เพิ่งแยกกันไม่ถึงนาทีเลย”
“ผมคิดถึงพี่อาทิตย์จริง ๆ เดี๋ยวคืนนี้ผมจะตามไปค้างที่หอพี่อาทิตย์ด้วยนะครับ”
เขาพูดอย่างร้อนรน เตรียมยกมือเรียกแท็กซี่อีกคัน แต่ดันถูกคู่สนทนาร้องห้าม
“เฮ้ย! ได้ยังไง พรุ่งนี้คุณมีเรียนเช้า ผมก็ต้องทำงาน”
“แต่ว่า...”
“อย่าเอาแต่ใจก้องภพ”
คำสั่งเสมือนเขาย้อนเวลากลับไปเป็นนักศึกษาปีหนึ่งแล้วโดนเฮดว้ากดุใส่ เรียกสติและทำให้ใจสงบลงมาได้
“ขอโทษครับ”
ก้องภพพึมพำสำนึกผิด รู้สึกตนเองหลุดนอกการควบคุมอย่างช่วยไม่ได้เพียงแค่เห็นว่าพี่อาทิตย์กำลังห่างออกไป... เขาได้ยินเสียงถอนหายใจเบา ๆ ฝ่ายตรงข้ามเงียบไปครู่หนึ่ง ชั่วขณะที่คิดว่าพี่อาทิตย์กำลังโกรธ กลับได้ยินประโยคสั้น ๆ

結果 (中文) 3:

经许可后两小时后，他们两人终于筋疲力尽地躺在床上直到淘汰最终没有累了一整天，因为被禁止。但这不足以满足对方的……六，雨停了，天空开始改变颜色。这是另一个回来。但世界的回声也试图通过邀请外出吃晚餐，塔下面条。先把一袋袋的出租车送你周。“我到了网上。”“嗯。”你接受了一简单的告别，没有绝望。看黄色出租车呼应世界走在街上。因此，智能手机的电话号码忙伸手了。报警声音，只有两次被记者疑惑的问刚从另一端。“什么？”“没有……只是……”“你刚刚分手不到一分钟。“我想今晚我真的太阳，太阳在我呆在宿舍里。”他急切地问道，一辆出租车准备举手。但压力是禁止聊天唱歌。“嘿！你明天早上有课吗？我要工作。”“但是……”“别一世界的回声。虚拟指令是一年级的学生，他回到了疯狂的头！使平静，唤起了“对不起”回声喃喃自责！感觉自己失去控制。看看你周，渐行渐远……他听到对方沉默了一会儿，轻轻叹了口气。星期一时生气，认为你听到简短的句子。