SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง

SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
Special คิดถึง [2]
...สถานที่เดทของพวกเขาคือห้อง 608
ในยามบ่ายที่ฝนตกพรำ ๆ แค่เพียงเปิดระเบียงห้องพอให้ลมเย็น ๆ พัดเข้ามาจนได้กลิ่นดินชื้นจาง ๆ ก็ถือเป็นการสร้างบรรยากาศชวนง่วงนอนได้สมบูรณ์
ก้องภพหรี่เสียงโทรทัศน์ลง เมื่อเห็นว่าแขกคนสำคัญ ปล่อยให้หนังกลายเป็นฝ่ายดูตนเองเสียแทน
ใบหน้าเกลี้ยงเกลาอ่อนกว่าอายุจริงซบลงบนหมอนอิง นัยน์ตาคมที่มักขึงดุอยู่เสมอ ยามนี้ปิดสนิท เส้นผมซึ่งเคยไว้ยาวถูกตัดสั้นให้เห็นแนวต้นคอไล้จนถึงกระดูกไหปลาร้าโผล่พ้นออกมานอกเสื้อยืดสีดำ ลมหายใจผ่อนเข้าออกเบา ๆ บ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังตกอยู่ในห้วงนิทราอันแสนสบาย
...ดีแล้วที่เป็นแบบนั้น เพราะเขาอยากให้ห้องนี้เป็นสถานที่ที่อีกฝ่ายผ่อนคลายและสบายใจเมื่อได้อยู่
ผ่านมาสองปีนับตั้งแต่เขาคบกับพี่อาทิตย์ สิ่งละอันพันน้อยค่อย ๆ เปลี่ยนไป ...เขากลายเป็นเฮดว้ากปีสาม ส่วนพี่อาทิตย์เริ่มต้นทำงานในบริษัทซึ่งอยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยค่อนข้างไกล เวลาเจอกันน้อยยิ่งกว่าน้อย เพราะต่างคนต่างยุ่ง ...ฉะนั้น จึงหาโอกาสมาพบกันได้แค่เดือนละไม่เกินสามสี่ครั้ง
วันนี้เป็นเดทแรกในรอบสองอาทิตย์ และคนนัดเจอก็เป็นพี่อาทิตย์ ซึ่งโทรมาบอกว่าจะเอาของฝากจากเชียงใหม่มาให้ หลังถูกบริษัทส่งตัวไปดูงานห้าวันเต็ม
บ่ายโมงตรงเขาได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง พี่อาทิตย์ยื่นถุงใส่น้ำพริกหนุ่ม แคปหมู ไส้อั่ว กับข้าวเหนียวส่งให้ ก่อนจะลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าหงุดหงิด บ่นงึมงำว่ารอกระเป๋าจากไฟล์ทนานเป็นชาติ แถมยังโดนแท็กซี่ปฏิเสธไม่มาส่งที่หอเขาตั้งหลายคัน พอเรียกได้ก็ดันขับพาไปวนอ้อม ซ้ำฝนยังมาตกให้รถติดหนักเข้าไปอีก
พอเขาถามว่าทำไมถึงไม่กลับหอตัวเองไปก่อน ค่อยเอาของฝากมาให้วันหลังก็ได้ เพราะระยะทางจากสนามบินไปถึงหอพี่อาทิตย์อยู่ใกล้กว่าหอเขามาก สีหน้าหงุดหงิดที่มีอยู่แล้วก็ยิ่งเพิ่มขึ้น พร้อมคำอธิบายด้วยน้ำเสียงกระแทกสั้น ๆ
“ผมกลัวของกินจะเสีย!”
ดูวันที่ระบุบนกระปุกน้ำพริกก็คือวันเดียวกับวันนี้ คล้ายเพิ่งถูกซื้อจากตลาดมาตอนเช้าจึงไม่น่าจะเสียเร็วขนาดนั้น แต่ในเมื่อพี่อาทิตย์อ้างเหตุผลมาแล้ว ก็ต้องเป็นไปตามที่เจ้าตัวว่า
ก้องภพจึงหันไปจัดการกับของฝากทั้งหมดด้วยการเทใส่จาน เดาว่าคนที่รีบบึ่งออกมาจากสนามบินคงไม่ได้ทานข้าวเที่ยงมาเหมือนกัน ดังนั้น ใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมง อาหารเมืองเหนือก็หายวับลงกระเพาะผู้ชายสองคน
ฝนด้านนอกยังคงตกอยู่ พี่อาทิตย์ขี้เกียจกลับไปติดแหง็กอยู่บนแท็กซี่ เจ้าของห้องเลยเสนอให้เปิดหนังฆ่าเวลาระหว่างรอฝนหยุด เป็นหนังแอคชั่นเก่า ๆ ที่เขาเคยได้ยินมาว่าพี่อาทิตย์อยากดู แต่พอเริ่มเล่นไปได้แค่หนึ่งในสาม คนหนังท้องตึงหนังตาหย่อนก็หลับสนิทไปเรียบร้อย
ก้องภพหยิบโรโมท ตัดสินใจกดปิดทีวี เพราะตอนนี้สมาธิไม่ได้จดจ่ออยู่กับหนังอีกแล้ว เขาค่อย ๆ ขยับตัวขึ้นไปบนเตียง พยายามผ่อนน้ำหนักไม่ให้รบกวนร่างที่นอนอยู่ใกล้ ๆ
...รู้ว่าอีกฝ่ายคงเหนื่อยจากการเดินทาง แต่ก็ยังอุตส่าห์รีบมาหา เขาไม่ควรจะเห็นแก่ตัว หากพอได้มองใบหน้าของคนที่ไม่ค่อยได้เจอกันชัด ๆ ก็ไม่อาจห้ามใจตนเองได้
ก้องภพโน้มตัว แนบริมฝีปากจรดลงไปทาบทับในตำแหน่งเดียวกัน ลมหายใจซึ่งรินรดเบา ๆ ยังคงเป็นจังหวะสม่ำเสมอคล้ายคนโดนขโมยจูบไม่รู้สึกตัว เขาเพิ่มน้ำหนักให้มากขึ้นอย่างค่อยเป็นค่อยไป ในที่สุดก็ได้ยินเสียงอืออาอย่างรำคาญเล็ดรอดออกมา ทว่าเปลือกตาคนง่วงก็ยังปิดสนิท
เขาเปลี่ยนเป้าหมายไปตรงต้นคอ ฉกชิมมันราวกับของหวานหลังมื้ออาหาร ไล่ระเรื่อยจากใบหู สันกราม จนถึงแนวไหปลาร้า ขยับมือเข้าไปใต้เสื้อยืดสีดำสัมผัสผิวหนังอุ่นไอที่ให้ความรู้สึกดี กำลังจะเปลี่ยนตำแหน่งให้ต่ำลงกว่านั้น แต่อยู่ ๆ ก็ถูกมือหนึ่งคว้าเอาไว้ พร้อมเสียงถามห้วน ๆ
“จะทำอะไร”

“ขอของฝากครับ”

“ก็ได้ไปแล้วไง”
“ยังไม่พอครับ”
“ฮะ? ไม่พอ คุณโลภมากตั้งแต่เมื่อไร”
ก้องภพสบนัยน์ตาคมราวกับจะสื่อความนัย เอ่ยตอบด้วยการยอมรับ
“...ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอพี่อาทิตย์ครับ ผมไม่เคยหยุดที่จะอยากได้ทุกความรู้สึกจากพี่อาทิตย์เลย ทุก ๆ วันมันมีแต่จะมากขึ้น...มากขึ้น...”
สิ้นประโยคที่คล้ายคำสารภาพแสนหวาน ใบหน้าของคนที่อยู่นอนก็เบนหลบไปอีกด้าน กระนั้นก็ยังไม่วายพูดประชด
“เอาความรู้สึก ‘เลี่ยน’ ไปก่อนแล้วกัน”
“เปลี่ยนเป็นความรู้สึก ‘กลมกล่อม’ ดีกว่ามั้ยครับ?”
ก้องภพแนะนำ และเขาก็เผลอยิ้มเมื่อได้ยินเสียงงึมงำกับหมอนเบา ๆ
“...ถ้าทำได้ก็ทำ...”
หลังจากได้รับอนุญาต สองชั่วโมงถัดมาพวกเขาสองคนก็นอนหมดแรงน็อคบนเตียง แม้ไม่ได้ทำจนขั้นสุดท้าย เพราะถูกคนเหนื่อยหนักมาตลอดวันห้ามไว้ แต่เท่านี้ก็เพียงพอจะเติมเต็มความขาดหายของกันและกันได้
...ฝนหยุดตกแล้ว หกโมงเย็นท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี ได้เวลาที่ใครอีกคนต้องกลับ ทว่าก้องภพก็ยังพยายามยื้อด้วยการชวนออกไปกินก๋วยเตี๋ยวใต้หอเป็นมื้อเย็น ก่อนจะช่วยลากกระเป๋าเดินมาส่งพี่อาทิตย์ขึ้นแท็กซี่
“ถึงแล้วไลน์หาผมนะครับ”
“อืม”
พี่อาทิตย์รับคำง่าย ๆ แล้วปิดประตูรถโดยไม่มีการร่ำลาอาลัยมากกว่านั้น ก้องภพมองแท็กซี่คันสีเหลืองเคลื่อนห่างไปบนถนน แล้วจึงรีบล้วงสมาร์ทโฟนขึ้นมากดเบอร์โทรออก

สัญญาณดังเพียงสองครั้งก็ถูกกดรับ เสียงถามงง ๆ ของคนที่เพิ่งห่างกันดังมาจากปลายสาย

“มีอะไร”
“ไม่มีครับ...แค่คิดถึง...”





“บ้าเปล่า เพิ่งแยกกันไม่ถึงนาทีเลย”

結果 (繁體中文) 1:

哇，哥哥 SOTUS 選項︰ 先生一年。對 [2] 的特別想法。...他們正在 608 房間一個地方。下雨的下午，與開放在潮濕的土壤，直到出淡淡的清香，只是足夠寒冷的空氣陽臺細雨中認為打造一個完美的氣氛昏昏欲睡。利用電視的暗下來了。看見客人離開皮革成為締約方看到自己反而浪費。面對光滑年輕的年齡，實際上說，' 倒在墊上，目光炯炯有神，經常激烈，時刻緊繃著。這密封，衛兵頭髮，用於容納長度縮短，見過，直到鎖骨擺脫黑色 t 恤的垂直頸件外套。放鬆、 呼吸和輕輕地，指示他們在舒適的睡眠中。......，然後也因為他想要的房間這是安心當列出與其他人在那裡休息的地方。過去的兩年，因為他與太陽的關係。東西向小，逐漸發生變化......他們變得硬朗，一年三大窪。部分太陽，開始工作的兄弟公司，離大學很遠了。至少一個遇到，因為每個人都敢惹......這是只是給我這個機會來滿足達三至四倍，每月。今天是在第二回合周日 tharaek 和德人會議，它是太陽說來電從清邁，刪除紀念品後 thukborisat 查看整整五天。บ่ายโมงตรงเขาได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง พี่อาทิตย์ยื่นถุงใส่น้ำพริกหนุ่ม แคปหมู ไส้อั่ว กับข้าวเหนียวส่งให้ ก่อนจะลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าหงุดหงิด บ่นงึมงำว่ารอกระเป๋าจากไฟล์ทนานเป็นชาติ แถมยังโดนแท็กซี่ปฏิเสธไม่มาส่งที่หอเขาตั้งหลายคัน พอเรียกได้ก็ดันขับพาไปวนอ้อม ซ้ำฝนยังมาตกให้รถติดหนักเข้าไปอีกพอเขาถามว่าทำไมถึงไม่กลับหอตัวเองไปก่อน ค่อยเอาของฝากมาให้วันหลังก็ได้ เพราะระยะทางจากสนามบินไปถึงหอพี่อาทิตย์อยู่ใกล้กว่าหอเขามาก สีหน้าหงุดหงิดที่มีอยู่แล้วก็ยิ่งเพิ่มขึ้น พร้อมคำอธิบายด้วยน้ำเสียงกระแทกสั้น ๆ“ผมกลัวของกินจะเสีย!”ดูวันที่ระบุบนกระปุกน้ำพริกก็คือวันเดียวกับวันนี้ คล้ายเพิ่งถูกซื้อจากตลาดมาตอนเช้าจึงไม่น่าจะเสียเร็วขนาดนั้น แต่ในเมื่อพี่อาทิตย์อ้างเหตุผลมาแล้ว ก็ต้องเป็นไปตามที่เจ้าตัวว่า ก้องภพจึงหันไปจัดการกับของฝากทั้งหมดด้วยการเทใส่จาน เดาว่าคนที่รีบบึ่งออกมาจากสนามบินคงไม่ได้ทานข้าวเที่ยงมาเหมือนกัน ดังนั้น ใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมง อาหารเมืองเหนือก็หายวับลงกระเพาะผู้ชายสองคนฝนด้านนอกยังคงตกอยู่ พี่อาทิตย์ขี้เกียจกลับไปติดแหง็กอยู่บนแท็กซี่ เจ้าของห้องเลยเสนอให้เปิดหนังฆ่าเวลาระหว่างรอฝนหยุด เป็นหนังแอคชั่นเก่า ๆ ที่เขาเคยได้ยินมาว่าพี่อาทิตย์อยากดู แต่พอเริ่มเล่นไปได้แค่หนึ่งในสาม คนหนังท้องตึงหนังตาหย่อนก็หลับสนิทไปเรียบร้อยก้องภพหยิบโรโมท ตัดสินใจกดปิดทีวี เพราะตอนนี้สมาธิไม่ได้จดจ่ออยู่กับหนังอีกแล้ว เขาค่อย ๆ ขยับตัวขึ้นไปบนเตียง พยายามผ่อนน้ำหนักไม่ให้รบกวนร่างที่นอนอยู่ใกล้ ๆ...รู้ว่าอีกฝ่ายคงเหนื่อยจากการเดินทาง แต่ก็ยังอุตส่าห์รีบมาหา เขาไม่ควรจะเห็นแก่ตัว หากพอได้มองใบหน้าของคนที่ไม่ค่อยได้เจอกันชัด ๆ ก็ไม่อาจห้ามใจตนเองได้ ก้องภพโน้มตัว แนบริมฝีปากจรดลงไปทาบทับในตำแหน่งเดียวกัน ลมหายใจซึ่งรินรดเบา ๆ ยังคงเป็นจังหวะสม่ำเสมอคล้ายคนโดนขโมยจูบไม่รู้สึกตัว เขาเพิ่มน้ำหนักให้มากขึ้นอย่างค่อยเป็นค่อยไป ในที่สุดก็ได้ยินเสียงอืออาอย่างรำคาญเล็ดรอดออกมา ทว่าเปลือกตาคนง่วงก็ยังปิดสนิท他改變了目標搶直頸，品嘗就像甜點吃完飯。從耳朵追逐 rarueay。直到在一件黑色的 t 恤下垂直轉移鎖骨手皮膚感覺很好的氣味的下頜線。要更改位置，低於，卻突然一抓來刪除它們與健全 Curt 問題。"什麼？""紀念品"。"它已經去了，然後我害怕"。"這不夠。"不足夠的對吧？，你貪婪以來嗎？"ECHO 的銳利眼睛仿佛體驗媒體提及的默許。“...ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอพี่อาทิตย์ครับ ผมไม่เคยหยุดที่จะอยากได้ทุกความรู้สึกจากพี่อาทิตย์เลย ทุก ๆ วันมันมีแต่จะมากขึ้น...มากขึ้น...”สิ้นประโยคที่คล้ายคำสารภาพแสนหวาน ใบหน้าของคนที่อยู่นอนก็เบนหลบไปอีกด้าน กระนั้นก็ยังไม่วายพูดประชด
“เอาความรู้สึก ‘เลี่ยน’ ไปก่อนแล้วกัน”
“เปลี่ยนเป็นความรู้สึก ‘กลมกล่อม’ ดีกว่ามั้ยครับ?”
ก้องภพแนะนำ และเขาก็เผลอยิ้มเมื่อได้ยินเสียงงึมงำกับหมอนเบา ๆ
“...ถ้าทำได้ก็ทำ...”
หลังจากได้รับอนุญาต สองชั่วโมงถัดมาพวกเขาสองคนก็นอนหมดแรงน็อคบนเตียง แม้ไม่ได้ทำจนขั้นสุดท้าย เพราะถูกคนเหนื่อยหนักมาตลอดวันห้ามไว้ แต่เท่านี้ก็เพียงพอจะเติมเต็มความขาดหายของกันและกันได้
...ฝนหยุดตกแล้ว หกโมงเย็นท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี ได้เวลาที่ใครอีกคนต้องกลับ ทว่าก้องภพก็ยังพยายามยื้อด้วยการชวนออกไปกินก๋วยเตี๋ยวใต้หอเป็นมื้อเย็น ก่อนจะช่วยลากกระเป๋าเดินมาส่งพี่อาทิตย์ขึ้นแท็กซี่
“ถึงแล้วไลน์หาผมนะครับ”
“อืม”
พี่อาทิตย์รับคำง่าย ๆ แล้วปิดประตูรถโดยไม่มีการร่ำลาอาลัยมากกว่านั้น ก้องภพมองแท็กซี่คันสีเหลืองเคลื่อนห่างไปบนถนน แล้วจึงรีบล้วงสมาร์ทโฟนขึ้นมากดเบอร์โทรออก

สัญญาณดังเพียงสองครั้งก็ถูกกดรับ เสียงถามงง ๆ ของคนที่เพิ่งห่างกันดังมาจากปลายสาย

“มีอะไร”
“ไม่มีครับ...แค่คิดถึง...”





“บ้าเปล่า เพิ่งแยกกันไม่ถึงนาทีเลย”

結果 (繁體中文) 2:

SOTUS：不壞的沃先生今年
的特殊[2]
......在自己的房間的日期。608
在下午的雨，細雨，剛好夠開冷風穿過潮濕的土壤的微弱臭味吹了陽台上，造成昏昏欲睡的氣氛完美
呼應電視領域收窄。當重要的客人 讓影片成為各方看到自己失去了
年輕鬍子的臉被擱在墊子。眼睛是雪亮的，往往伸展總是激烈。後衛關閉 長長的頭髮，這是由沿鎖骨伸出關閉黑色T卹一擦頸部縮短。呼氣，放鬆指示燈表明交易者在沉睡舒服
......嗯，就是這樣。因為他想使這個在一個地方，放鬆和安心當對方有
過去的兩年裡，因為他對她週日迷戀。一千小事慢慢改變......他成了主管沃三年。週日開始在該公司，這是相當遠離校園工作。好吧，至少多了一點。因為大家都這麼忙......我有一個機會，以滿足每月高達三至四次
，每天，這是兩週來第一次約會。和滿足的人，這是一個星期天。來電者被告知從泰國採取的紀念品。該公司派出工作5天
點鐘，他聽到有人敲門。週日提交的辣椒豬肉香腸飯包的傳遞給帽。之前拖著一條小皮箱走進了房間。一個失意的表情。嘰抱怨說口袋裡等待文件到存在。他還打了輛出租車拒絕來塔，他成立了幾輛車。說它是推走的彎路。重複雨也重重地摔進車
的時候，他問他為什麼不回塔本身。我花了一天的假，回來。從機場塔台的距離，她週日高聳於靠近他。無奈的表達存在甚至加重。這也解釋了短音的影響。而
“我怕吃了失去的！”
見辣椒碗在某一天是同一天，今天。到類似最近從市場上購買的早晨，所以這是不可能要快。但是到了星期天，當他來到認領。它被稱為
迴聲世界變成澆到板處理所有的存款。猜猜我是誰我跑出了機場，但不提供午餐一樣，所以只需一個半小時。美食城北部消失在肚子裡的兩名男子
外的雨繼續回落。週日的懶散回挂靠出租車。業主已表示願意開一場電影消磨時間，等待雨停。這部影片是動作歲，他聽說我要見陽光。但是，當我去有第三個。腹部拉緊眼皮降低它睡覺成功
掛接世界羅莫的選秀權。按關掉電視 因為現在的重點不是對電影再次集中，他慢慢地在床上移。盡量不要打擾休息權重屍體躺在附近。更多
...明知對方仍行程累。我敢肯定，我來。他不應該是自私的 我看著我遇到的人的臉上，但顯然無法克制自己
扶著迴聲世界。附上嘴唇伸入ESH在相同的位置。這外流一口氣輕輕地保持穩定的節奏像是偷來的吻措手不及。他們補充權重更平緩。最後，這是非常討厭聽到啊溜了出來。但是，睡眼仍然關閉
，他跳槽的目標，以頸部。搶奪味道的甜點飯後。RaerืEAI從他的耳朵到下巴線條鎖骨路程。移動你的手，感覺很好襯衫黑皮膚溫暖的蒸汽之下。正在轉變為一個較低的位置比它，突然抓住我的手。問聲柯特 和
“做什麼”

，“讓我們離開它”

，“我已經知道了”
，“沒有足夠的”
“咦？因為當你不貪心“
迴聲世界滿足犀利的眼神，彷彿傳達的話。我的反應是承認
“......從我第一次見到她星期天。我從來不再有任何意義上的每一天，今天是星期天，但還有更多......更......“
在句子類似的表白甜蜜的結束。誰被抓躺在逃到另一邊的男人的臉。儘管如此，他也感嘆諷刺，他說
，“我覺得'油膩”它之前的“
”比它的醇香'？“的感覺
相呼應建議世界。他昏迷時，他用枕頭聽到輕聲嘟囔。這
“......如果你這樣做......”
的許可後。兩小時後，他們躺在病床上，由擊倒用盡。儘管沒有做最後。這是一個艱難的一天的疲憊禁止的。但是，這足以填補缺少對方
......然後下雨。六點鐘在傍晚的天空開始變色。現在是時候為別人背。但世界仍然呼應說服南樓被邀請出去吃晚飯米線努力。首先，它有助於拖動來星期天我坐出租車袋
“，那麼該行對我來說，”
“ 嗯，”
我覺得週日，然後關上了門不辭而別感嘆過去。世界呼應黃色出租車搬走的道路上。然後，他挖出了大量的智能撥電話號碼的

戒指只有兩次被別人的聲音剛剛問我遠離線的一端

“是什麼”，
“ 不，我只是....我......“ ” 瘋狂的裸體 只需不到一分鐘分開的。“