กฎของปีหนึ่งข้อที่ 9 : รักษาสัญญาที

กฎของปีหนึ่งข้อที่ 9 : รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับพี่ว้าก





“เฮ้ย! ไอ้ก้อง! ไอ้ก้องภพ! มองอะไรวะ กูเรียกตั้งนานแล้วก็ไม่ตอบ”


เสียงเอ็มเรียกสติของคนเหม่อ ให้ดึงสายตากลับเข้าสู่สนามบาสที่ตอนนี้กำลังเตรียมเริ่มการแข่งขัน หากใจของก้องภพกลับไม่ได้จดจ่ออยู่กับศึกชิงชัยในกีฬาเฟรชชี่เกมส์เลยแม้แต่น้อย เพราะเขากำลังรอคอยใครบางคน



...ใครบางคนที่ทำให้เขานึกย้อนกลับไปยังจุดเริ่มต้น



...เมื่อวานนี้



....


..


.



ปี๊ดดด!!



เสียงนกหวีดเป่าหมดเวลาเป็นสัญญาณบ่งบอกว่า การแข่งบาสเกตบอลระหว่างคณะวิศวกรรมศาสตร์กับคณะศึกษาศาสตร์ได้สิ้นสุดลง ตามมาด้วยเสียงจากบรรดากองเชียร์เฮลั่นสนาม เช่นเดียวกับฝั่งผู้เล่นซึ่งเพิ่งคว้าชัยมาได้หมาด ๆ


“ชนะแล้วโว้ยย! เข้ารอบชิงแล้ววว วู้ววว!!”


ก้องภพได้ยินเอ็มตะโกนลั่นด้วยสีหน้าแช่มชื้น พลางวิ่งตรงเข้ามายังจุดของผู้เล่นสำรองเพื่อแท๊กมือกับเขา ซึ่งเขาก็ยกมือแท็กตอบด้วยท่าทางเนือย ๆ ตรงข้ามกับบรรยากาศในสนามลิบลับ จนเพื่อนต้องขมวดคิ้วถามสงสัย


“เป็นอะไรวะก้อง ทำหน้าซะซีเรียส เราชนะนะโว้ย! ให้มันดีใจหน่อยดิ”


“เปล่า ...แค่วันนี้ไม่เห็นมีพวกพี่ปีสามมาดู”


ก้องภพไหวไหล่ หากก็ยังหลุดปากบอกสิ่งที่ตัวเองคิดไป


...ความจริงไม่ใช่แค่วันนี้ เพราะแต่นับตั้งแต่เริ่มต้นงานเฟรชชี่เกมส์เมื่อวาน เขาก็เห็นแค่พวกเฟรชชี่กับพี่ปีสองที่มีส่วนร่วมเท่านั้น ส่วนปีสูง ๆ ของวิศวะกลับไม่เห็นทีท่าจะสนใจเหลียวแลเหมือนคณะอื่น ๆ ทั้งที่คนตั้งเงื่อนไขให้เด็กปีหนึ่งชนะกีฬาทุกอย่างคือพวกพี่ปีสามแท้ ๆ



“เหอะ คงกลัวเสียฟอร์มล่ะมั้ง ขู่เราไว้เยอะ แล้วเป็นไงล่ะ พอเราทำได้จริงไม่เห็นปากดีเหมือนที่พูด คอยดูเถอะ...พ่อจะเอาถ้วยรางวัลไปกระแทกหน้าทิ่มตาให้บอดแม่งเลย เสือกท้าดีนัก!”


คนที่เดินปาดเหงื่อมาพร้อมคำบ่นคือ ‘วาด’ หนุ่มเชื้อจีน ตาโตชั้นเดียว เพื่อนใหม่ของก้องภพซึ่งเคยลุกขึ้นเถียงกับพี่ปีสามเมื่อโรงยิมคราวก่อน


ก้องภพเพิ่งจะมาทำความรู้จักกับวาดตอนฝึกซ้อมบาสด้วยกัน เลยได้ข้อมูลมาว่า วาดเรียนอยู่ภาคเคมี เป็นคนแอนตี้ระบบโซตัส ไม่ค่อยชอบเข้าว้ากเท่าไร แต่เพราะรักการเล่นบาสจึงยอมมาลงแข่ง ฝีมือยอดเยี่ยมจนได้เป็นกัปตันทีม ติดแค่ใจร้อนไปหน่อย เลยอารมณ์ขึ้นง่ายจนถึงขนาดกล้าปีนเกลียวรุ่นพี่ และหมายมั่นไว้ว่าจะเอาชัยชนะไปกอบกู้ศักดิ์ศรีคืนมาให้สะใจ และกลายเป็นแรงผลักดันพาลูกทีมผ่านการแข่งมาถึงรอบชิงชนะเลิศได้เป็นผลสำเร็จ



“กลับไปพักเถอะวะ พรุ่งนี้นัดสุดท้ายแล้ว พี่เขาจะมาไม่มาก็ช่าง ถ้าเราชนะยังไงพวกพี่ก็ต้องรู้อยู่ดี มึงไม่ต้องมองหาหรอก”


เอ็มตบบ่าก้องภพพลางเดินนำออกจากสนาม เขาจึงลุกขึ้นตามออกไปบ้างพร้อมกับบรรดาเพื่อนคนอื่น ๆ แต่ก็ยังไม่วายเหลือบตามองไปยังแสตนเชียร์ของฝั่งวิศวะ หากสิ่งที่เห็นก็มีเพียงบรรดาเฟรชชี่ร้องเพลงกันเต็มแสตน บางส่วนทยอยกันออกไปเชียร์กีฬาชนิดอื่นต่อเท่านั้น


ปกติเฟรชชี่เกมส์ของมหาวิทยาลัยจะจัดกันสามวันไล่ตั้งแต่ช่วงเย็น และจะมีการแบ่งพวกปีหนึ่งขึ้นแสตนไปเชียร์กีฬาต่าง ๆ ทั้งฟุตบอล วอลเลย์ ปิงปอง แบตมิตตัน ซึ่งเป็นการแข่งประเภทแพ้คัดออก และจากข้อมูลล่าสุดที่ได้รู้มา ทุกกีฬาวิศวะยังไม่แพ้ แสดงว่าคำขู่ของพวกพี่ปีสามคงจะมีผลอยู่ไม่น้อย คล้ายเป็นหนึ่งในแรงฮึดสำคัญให้พวกปีหนึ่งสู้



ก้องภพเองแม้จะเล่นบาสตำแหน่งตัวสำรอง แต่เขาก็ฝึกซ้อมหนักตลอดอาทิตย์ เพราะเป็นคนประกาศสัญญาว่าจะพิสูจน์ศักดิ์ศรีของปีหนึ่งให้พวกพี่เห็น เขาจึงทุ่มเทพยายามอย่างหนัก หวังให้พวกพี่ปีสามประจักษ์ชัดถึงศักยภาพของรุ่น แต่แม้จะแข่งชนะผ่านเข้ารอบแล้ว พวกพี่ปีสามก็ไม่เคยโผล่หน้ามาดูให้เห็นเลยสักครั้ง



...รวมถึงคนคนนั้นด้วย



ไม่รู้ทำไมตลอดการแข่งขัน ตาของเขามันชอบจะมองหาใครบางคนอยู่เรื่อย แม้เปอร์เซนต์การมาของอีกฝ่ายจะมีน้อย แต่เขาก็ยังแอบหวังจะเห็นตาดุ ๆ คู่นั่น และพอเผลอมองนาน ๆ ก็ต้องดึงสมาธิของตัวเองกลับมาที่เกมส์การแข่งขัน พร้อมสบถด่าตัวเองในใจไปด้วยทุกที


...นี่เขาคงบ้าไปแล้วจริงล่ะมั้ง ไอ้ก้องภพเอ้ย!



คนคิดมากสลัดหัวไล่ความฟุ้งซ่าน บอกตัวเองว่าควรไปนอนพักเพื่อพักผ่อนร่างกายเตรียมตัวแข่งสำหรับวันพรุ่งนี้สักที



ก้องภพจึงลาเพื่อน จับมอเตอร์ไซต์ตัวเองขี่กลับหอในเวลาเกือบสองทุ่ม ก่อนเวลาเลิกงานเฟรชชี่เกมส์เล็กน้อย แต่ก่อนหน้าที่จะเข้าหอ เขากลับเลี้ยวมอเตอร์ไซต์แวะเข้าไปยังเต้นท์ขายอาหารใกล้ ๆ


อันที่จริงเขากินข้าวเย็นรองท้องก่อนแข่งบาสแล้ว แต่ป่านนี้พลังงานคงย่อยหมดเรียบร้อย เขาเลยเดินมองหาของกินง่าย ๆ และเลือกแผงขายหมูปิ้งที่พ่อค้ากำลังย่างบนเตาส่งกลิ่นหอมฉุยเตะจมูก


“หมูปิ้งสิบไม้ ข้าวเหนียวถุงหนึ่งครับ”


“รอแป๊บหนึ่งได้มั้ย หมูกำลังปิ้งอยู่ เดี๋ยวก็สุกแล้ว”


ลุงคนขายพูดพลางพลิกไม้หมูปิ้ง ตอนเข้ามาก็ไม่ได้มองว่าไม่มีหมูที่ปิ้งไว้เหลือบนแผง แต่ไหน ๆ แล้วก็ไม่อยากเสียเวลาเดินไปหาอย่างอื่นกิน ทนรออีกสักหน่อยคงไม่เป็นไร


“ได้ครับ”


ก้องภพพยักหน้ารับ ตัดสินใจยืนรอ พร้อมกับล้วงเอาเงินจากกระเป๋าตังค์มาเตรียมจ่าย กำลังคำนวณราคาของหมูปิ้งอยู่ดี ๆ เสียงของลูกค้าคนอื่นกลับดังขึ้นด้านหลัง


“ลุงคร้าบบ...หมูปิ้งสิบไม้ ข้าวเหนียวถุงหนึ่งคร้าบบ”


“รอแป๊บหนึ่งได้มั้ย หมูกำลังปิ้งอยู่ เดี๋ยวก็สุกแล้ว”


ไดอาล็อกเหมือนเดิมเป๊ะกับที่เขาเคยพูด ทำให้ก้องภพต้องละสายตาจากกระเป๋าตังค์ หันมองคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ ซึ่งกำลังตอบคำถามของลุงคนขายด้วยน้ำเสียงเริงร่า


“ได้คร้าบบ...”


ประโยคนั้นหยุดหายไปกลางคัน เมื่อเฮดว้ากอาทิตย์สังเกตเห็นว่าคนที่ยืนรออยู่นั่นเป็นใคร เจ้าตัวรีบยกแก้วนมเย็นชมพูที่กำลังดูดคาปากหลบด้านล่างลงทันควัน เปลี่ยนสีหน้าลันล๊าเป็นเคร่งขรึมโดยฉับพลัน ขณะที่ก้องภพยกมือไหว้


“สวัสดีครับ พี่อาทิตย์”


“เออ”


อาทิตย์รับคำสั้น ๆ ด้วยน้ำเส

結果 (繁體中文) 1:

9 一年規則︰ 維護合同與哥哥哇按一下。 Oi ！"該死該死尖叫 ！ 什麼神聖的回聲，瓦利德古稱很長時間，我沒有回答." 人們意識到要不留神，叫聲 MCA 拉的德秘密到八類現在正準備開始比賽。如果回聲的背的心一直不專注于體育的敵人刷新齊遊戲甚至略有因為他在等人。 有人讓他想像回到起始點。 ......昨天。 .... .. . Mm ISA 撒尿吧!! เสียงนกหวีดเป่าหมดเวลาเป็นสัญญาณบ่งบอกว่า การแข่งบาสเกตบอลระหว่างคณะวิศวกรรมศาสตร์กับคณะศึกษาศาสตร์ได้สิ้นสุดลง ตามมาด้วยเสียงจากบรรดากองเชียร์เฮลั่นสนาม เช่นเดียวกับฝั่งผู้เล่นซึ่งเพิ่งคว้าชัยมาได้หมาด ๆ “ชนะแล้วโว้ยย! เข้ารอบชิงแล้ววว วู้ววว!!” ก้องภพได้ยินเอ็มตะโกนลั่นด้วยสีหน้าแช่มชื้น พลางวิ่งตรงเข้ามายังจุดของผู้เล่นสำรองเพื่อแท๊กมือกับเขา ซึ่งเขาก็ยกมือแท็กตอบด้วยท่าทางเนือย ๆ ตรงข้ามกับบรรยากาศในสนามลิบลับ จนเพื่อนต้องขมวดคิ้วถามสงสัย “เป็นอะไรวะก้อง ทำหน้าซะซีเรียส เราชนะนะโว้ย! ให้มันดีใจหน่อยดิ” “เปล่า ...แค่วันนี้ไม่เห็นมีพวกพี่ปีสามมาดู” ก้องภพไหวไหล่ หากก็ยังหลุดปากบอกสิ่งที่ตัวเองคิดไป ...ความจริงไม่ใช่แค่วันนี้ เพราะแต่นับตั้งแต่เริ่มต้นงานเฟรชชี่เกมส์เมื่อวาน เขาก็เห็นแค่พวกเฟรชชี่กับพี่ปีสองที่มีส่วนร่วมเท่านั้น ส่วนปีสูง ๆ ของวิศวะกลับไม่เห็นทีท่าจะสนใจเหลียวแลเหมือนคณะอื่น ๆ ทั้งที่คนตั้งเงื่อนไขให้เด็กปีหนึ่งชนะกีฬาทุกอย่างคือพวกพี่ปีสามแท้ ๆ “เหอะ คงกลัวเสียฟอร์มล่ะมั้ง ขู่เราไว้เยอะ แล้วเป็นไงล่ะ พอเราทำได้จริงไม่เห็นปากดีเหมือนที่พูด คอยดูเถอะ...พ่อจะเอาถ้วยรางวัลไปกระแทกหน้าทิ่มตาให้บอดแม่งเลย เสือกท้าดีนัก!” คนที่เดินปาดเหงื่อมาพร้อมคำบ่นคือ ‘วาด’ หนุ่มเชื้อจีน ตาโตชั้นเดียว เพื่อนใหม่ของก้องภพซึ่งเคยลุกขึ้นเถียงกับพี่ปีสามเมื่อโรงยิมคราวก่อน ก้องภพเพิ่งจะมาทำความรู้จักกับวาดตอนฝึกซ้อมบาสด้วยกัน เลยได้ข้อมูลมาว่า วาดเรียนอยู่ภาคเคมี เป็นคนแอนตี้ระบบโซตัส ไม่ค่อยชอบเข้าว้ากเท่าไร แต่เพราะรักการเล่นบาสจึงยอมมาลงแข่ง ฝีมือยอดเยี่ยมจนได้เป็นกัปตันทีม ติดแค่ใจร้อนไปหน่อย เลยอารมณ์ขึ้นง่ายจนถึงขนาดกล้าปีนเกลียวรุ่นพี่ และหมายมั่นไว้ว่าจะเอาชัยชนะไปกอบกู้ศักดิ์ศรีคืนมาให้สะใจ และกลายเป็นแรงผลักดันพาลูกทีมผ่านการแข่งมาถึงรอบชิงชนะเลิศได้เป็นผลสำเร็จ


“กลับไปพักเถอะวะ พรุ่งนี้นัดสุดท้ายแล้ว พี่เขาจะมาไม่มาก็ช่าง ถ้าเราชนะยังไงพวกพี่ก็ต้องรู้อยู่ดี มึงไม่ต้องมองหาหรอก”


เอ็มตบบ่าก้องภพพลางเดินนำออกจากสนาม เขาจึงลุกขึ้นตามออกไปบ้างพร้อมกับบรรดาเพื่อนคนอื่น ๆ แต่ก็ยังไม่วายเหลือบตามองไปยังแสตนเชียร์ของฝั่งวิศวะ หากสิ่งที่เห็นก็มีเพียงบรรดาเฟรชชี่ร้องเพลงกันเต็มแสตน บางส่วนทยอยกันออกไปเชียร์กีฬาชนิดอื่นต่อเท่านั้น


ปกติเฟรชชี่เกมส์ของมหาวิทยาลัยจะจัดกันสามวันไล่ตั้งแต่ช่วงเย็น และจะมีการแบ่งพวกปีหนึ่งขึ้นแสตนไปเชียร์กีฬาต่าง ๆ ทั้งฟุตบอล วอลเลย์ ปิงปอง แบตมิตตัน ซึ่งเป็นการแข่งประเภทแพ้คัดออก และจากข้อมูลล่าสุดที่ได้รู้มา ทุกกีฬาวิศวะยังไม่แพ้ แสดงว่าคำขู่ของพวกพี่ปีสามคงจะมีผลอยู่ไม่น้อย คล้ายเป็นหนึ่งในแรงฮึดสำคัญให้พวกปีหนึ่งสู้



ก้องภพเองแม้จะเล่นบาสตำแหน่งตัวสำรอง แต่เขาก็ฝึกซ้อมหนักตลอดอาทิตย์ เพราะเป็นคนประกาศสัญญาว่าจะพิสูจน์ศักดิ์ศรีของปีหนึ่งให้พวกพี่เห็น เขาจึงทุ่มเทพยายามอย่างหนัก หวังให้พวกพี่ปีสามประจักษ์ชัดถึงศักยภาพของรุ่น แต่แม้จะแข่งชนะผ่านเข้ารอบแล้ว พวกพี่ปีสามก็ไม่เคยโผล่หน้ามาดูให้เห็นเลยสักครั้ง



...รวมถึงคนคนนั้นด้วย



ไม่รู้ทำไมตลอดการแข่งขัน ตาของเขามันชอบจะมองหาใครบางคนอยู่เรื่อย แม้เปอร์เซนต์การมาของอีกฝ่ายจะมีน้อย แต่เขาก็ยังแอบหวังจะเห็นตาดุ ๆ คู่นั่น และพอเผลอมองนาน ๆ ก็ต้องดึงสมาธิของตัวเองกลับมาที่เกมส์การแข่งขัน พร้อมสบถด่าตัวเองในใจไปด้วยทุกที


...นี่เขาคงบ้าไปแล้วจริงล่ะมั้ง ไอ้ก้องภพเอ้ย!



คนคิดมากสลัดหัวไล่ความฟุ้งซ่าน บอกตัวเองว่าควรไปนอนพักเพื่อพักผ่อนร่างกายเตรียมตัวแข่งสำหรับวันพรุ่งนี้สักที



ก้องภพจึงลาเพื่อน จับมอเตอร์ไซต์ตัวเองขี่กลับหอในเวลาเกือบสองทุ่ม ก่อนเวลาเลิกงานเฟรชชี่เกมส์เล็กน้อย แต่ก่อนหน้าที่จะเข้าหอ เขากลับเลี้ยวมอเตอร์ไซต์แวะเข้าไปยังเต้นท์ขายอาหารใกล้ ๆ


อันที่จริงเขากินข้าวเย็นรองท้องก่อนแข่งบาสแล้ว แต่ป่านนี้พลังงานคงย่อยหมดเรียบร้อย เขาเลยเดินมองหาของกินง่าย ๆ และเลือกแผงขายหมูปิ้งที่พ่อค้ากำลังย่างบนเตาส่งกลิ่นหอมฉุยเตะจมูก


“หมูปิ้งสิบไม้ ข้าวเหนียวถุงหนึ่งครับ”


“รอแป๊บหนึ่งได้มั้ย หมูกำลังปิ้งอยู่ เดี๋ยวก็สุกแล้ว”


ลุงคนขายพูดพลางพลิกไม้หมูปิ้ง ตอนเข้ามาก็ไม่ได้มองว่าไม่มีหมูที่ปิ้งไว้เหลือบนแผง แต่ไหน ๆ แล้วก็ไม่อยากเสียเวลาเดินไปหาอย่างอื่นกิน ทนรออีกสักหน่อยคงไม่เป็นไร


“ได้ครับ”


ก้องภพพยักหน้ารับ ตัดสินใจยืนรอ พร้อมกับล้วงเอาเงินจากกระเป๋าตังค์มาเตรียมจ่าย กำลังคำนวณราคาของหมูปิ้งอยู่ดี ๆ เสียงของลูกค้าคนอื่นกลับดังขึ้นด้านหลัง


“ลุงคร้าบบ...หมูปิ้งสิบไม้ ข้าวเหนียวถุงหนึ่งคร้าบบ”


“รอแป๊บหนึ่งได้มั้ย หมูกำลังปิ้งอยู่ เดี๋ยวก็สุกแล้ว”


ไดอาล็อกเหมือนเดิมเป๊ะกับที่เขาเคยพูด ทำให้ก้องภพต้องละสายตาจากกระเป๋าตังค์ หันมองคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ ซึ่งกำลังตอบคำถามของลุงคนขายด้วยน้ำเสียงเริงร่า


“ได้คร้าบบ...”


ประโยคนั้นหยุดหายไปกลางคัน เมื่อเฮดว้ากอาทิตย์สังเกตเห็นว่าคนที่ยืนรออยู่นั่นเป็นใคร เจ้าตัวรีบยกแก้วนมเย็นชมพูที่กำลังดูดคาปากหลบด้านล่างลงทันควัน เปลี่ยนสีหน้าลันล๊าเป็นเคร่งขรึมโดยฉับพลัน ขณะที่ก้องภพยกมือไหว้


“สวัสดีครับ พี่อาทิตย์”


“เออ”


อาทิตย์รับคำสั้น ๆ ด้วยน้ำเส