ตอนนี้ของเขา หมายความถึงตอนหลังจากจ

ตอนนี้ของเขา หมายความถึงตอนหลังจากจบงานแต่งงานมาหมาด ๆ แม้ใจจะร่วมยินดีในความรักของคู่บ่าวสาว ทว่าพอย้อนมองกลับในมุมของตัวเอง มันก็อดเจ็บแปล๊บขึ้นมาลึก ๆ ไม่ได้



เขารู้...ความรู้สึกของเขาที่ก่อตัวขึ้นคงยากจะยอมรับ อย่าว่าแต่ในสังคมเลย แค่ตัวตนของเขาก็ยังก้ำกึ่ง แล้วกับคนที่เขาเอาใจไปผูกด้วย จะไปเรียกร้องเร่งรัดอะไรเพิ่ม คงไม่มีทางเป็นไปได้ แต่จะห้ามไม่ให้เขาคิดอะไรเลย ก็ไม่มีทางเป็นไปได้เหมือนกัน


เขาบอกพี่เปิ้ลให้กลับกันไปก่อน เพราะเขาไม่อยากจะพาตัวเองไปนอนหอ เพื่อเฝ้ามองระเบียงห้องฝั่งตรงข้ามเพียงลำพัง สู้อยู่คนเดียวเดินใช้สมาธิทบทวนความคิดเงียบ ๆ จะดีกว่า


แต่พอคล้อยหลังจากเขายืนส่งพวกพี่เปิ้ลตรงลานจอดรถไม่ทันไร เขาก็เห็นพี่อาทิตย์วิ่งลงจากโรงแรมตรงมา แล้วมองซ้ายขวาเหมือนพยายามตามหาคน เขานึกว่าพี่อาทิตย์จะรีบตามพี่น็อตไปขึ้นรถ ทว่าเขาก็ยังเห็นพี่อาทิตย์ยืนอยู่อย่างนั้น จนอดห่วงไม่ได้ กระทั่งต้องเดินเข้ามาทัก


หากบางทีมันคงสร้างความอึดอัดใจให้พี่อาทิตย์จริง ๆ เพราะตอนเจอกันในงานแต่ง พี่อาทิตย์ยังทำท่าเกร็ง ๆ เวลาคุยกับเขา จะเป็นเพราะพี่อาทิตย์รู้สึกรังเกียจ หรือเพราะอะไรก็ไม่แน่ใจ แต่เขาไม่อยากให้พี่อาทิตย์ต้องมาฝืนใจกัน


ครั้งนี้ก็ไม่ต่าง... เขาน่าจะเตือนตัวเองก่อนที่อยู่ ๆ จะเดินมาทักพี่อาทิตย์ ตอนนี้เจ้าตัวเลยเอาแต่ยืนนิ่ง ๆ ปล่อยให้ความเงียบครอบคลุมพวกเขาไว้ ในเมื่อรู้ตัวว่าความผิดอยู่ที่ใคร เขาก็น่าจะเป็นฝ่ายไป...



ก้องภพถอนหายใจเบา ๆ เตรียมจะหมุนตัวเดินออกไปอีกทางโดยไม่เอ่ยคำลา ทว่ายังไม่ทันขยับ เสียงจากคนตรงหน้ากลับเปรยถามสั้น ๆ



“คุณหิวมั้ย”



ประโยคแบบไม่มีที่มาที่ไปทำให้ก้องภพเลิกคิ้วงง ๆ


...มันก็จริงอยู่ว่าเขาอาจหิวนิดหน่อย ถึงงานแต่งพี่ตั้มพี่ฝนจะจัดเลี้ยงแบบโต๊ะจีน แต่เขาก็ไม่ได้กินเยอะแยะอะไรเท่าไร แต่ที่เขาไม่เข้าใจคือ พี่อาทิตย์จะถามไปทำไม หรือมันจะเป็นรูปแบบเดียวกันกับเมื่อครั้งที่พี่อาทิตย์ถามเขาว่าสบายดีมั้ย โดยที่พี่ไม่รู้เลยว่าการทำเหมือนห่วงกันอย่างนี้ มันจะยิ่งสร้างความหวังให้เขาเพิ่มไปอีก



ก้องภพตั้งใจจะอธิบายให้เจ้าตัวเข้าใจอีกครั้ง ทว่ายังไม่ทันขยับปาก คู่สนทนาดันเป็นฝ่ายชิงพูดสรุปด้วยความรวดเร็ว


“ผมหิว ไปหาอะไรกินเป็นเพื่อนผมหน่อย”


จบคำ คนหิวก็หันหลังก้าวเดินออกไปจากลานจอดรถทันที ทิ้งให้คนมึนงงประมวลผลในข้อความที่ได้ยิน ซึ่งแปลออกมาได้ว่าอีกฝ่ายกำลังชวนเขาไปด้วยหาอะไรกินด้วยกัน



แม้จะยังไม่เข้าใจในการกระทำของพี่อาทิตย์ แต่ก้องภพก็ไม่อาจห้ามขาตัวเองให้ก้าวตามหลังไปต้อย ๆ มุ่งหน้าออกจากในซอยโรงแรม เดินไปยังถนนสายหลักซึ่งมีรถวิ่งอยู่ประปรายเป็นระยะทางพอสมควร ก่อนจะถึงร้านชายสี่หมี่เกี๊ยวที่เปิดขายโดยยึดฟุตบาทเป็นที่วางโต๊ะเก้าอี้ มีลูกค้านั่งอยู่สองสามคน



ก้องภพนั่งลงตามพี่อาทิตย์ที่โต๊ะตัวหนึ่ง ก่อนพี่ผู้ชายคนขายก๋วยเตี๋ยวจะเดินมารับออเดอร์ ซึ่งคนชวนก็เอ่ยสั่งอย่างรวดเร็วเป็นคนแรก


“เฮีย ผมเอาบะหมี่เกี๋ยวต้มยำพิเศษครับ”


“งั้นของผมเอาเส้นเล็กน้ำใสลูกชิ้นครับ”


เมนูประจำที่เขาสั่ง ตอนแรกเขานึกว่าพี่อาทิตย์จะแอบกลั้นขำ หากคนตรงข้ามกลับไม่ได้พูดว่าอะไร แค่ขยับมือคลายปมเนคไทด์จากเสื้อเชิ้ต ซึ่งเขาเองก็เพิ่งนึกได้เหมือนกันว่ากำลังแต่งตัวด้วยสูทเต็มยศมานั่งกินก๋วยเตี๋ยวอยู่ข้างทาง มิน่าคนโต๊ะอื่นถึงมองเขาด้วยสายตาแปลก ๆ แต่พี่อาทิตย์ก็คล้ายจะไม่แคร์อะไร หรือไม่แน่ที่พี่อาทิตย์ชวนเขา เพราะอาจแค่กำลังหิวจริง ๆ



ความสับสนมากมายเริ่มก่อตัวขึ้นในสมอง แต่เขาไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไง จึงได้แต่ปล่อยให้ก๋วยเตี๋ยวสองชามมาเสิร์ฟถึงโต๊ะ



...ชามหนึ่งบะหมีเกี๊ยวต้มยำ ชามหนึ่งเส้นเล็กน้ำใส มันชวนให้หวนคิดถึงภาพซ้อน เมื่อครั้งเขาได้ไปกินก๋วยเตี๋ยวกับพี่อาทิตย์ครั้งแรก แล้วถูกเจ้าตัวสลับเปลี่ยนชามแลกกัน ด้วยเหตุผลว่าอยากให้เขาลองรสชาติใหม่ ๆ และพี่อาทิตย์ก็ตั้งใจสั่งมาให้เขา



...เหตุผลง่าย ๆ แต่กลับทำให้เขาใจสั่น จนกลายเป็นความหวั่นไหวมากขึ้นเรื่อย ๆ

結果 (繁體中文) 1:

現在，他這一事件結束後的手段，婚禮來，真是非常高興參加雖然足夠，回顧性的後面角落裡的新婚夫婦愛但最終它的上帝最深的痛苦不轉換羅布泊。 他知道...他感覺的形成常數，難以接受，但不是在一個社會公正。只是身份對自己的實力，然後與他們的背叛與索賠加速綁定，不是一切皆有可能，但它將禁止他在想什麼。它永遠不會是相同的。 เขาบอกพี่เปิ้ลให้กลับกันไปก่อน เพราะเขาไม่อยากจะพาตัวเองไปนอนหอ เพื่อเฝ้ามองระเบียงห้องฝั่งตรงข้ามเพียงลำพัง สู้อยู่คนเดียวเดินใช้สมาธิทบทวนความคิดเงียบ ๆ จะดีกว่า แต่พอคล้อยหลังจากเขายืนส่งพวกพี่เปิ้ลตรงลานจอดรถไม่ทันไร เขาก็เห็นพี่อาทิตย์วิ่งลงจากโรงแรมตรงมา แล้วมองซ้ายขวาเหมือนพยายามตามหาคน เขานึกว่าพี่อาทิตย์จะรีบตามพี่น็อตไปขึ้นรถ ทว่าเขาก็ยังเห็นพี่อาทิตย์ยืนอยู่อย่างนั้น จนอดห่วงไม่ได้ กระทั่งต้องเดินเข้ามาทัก หากบางทีมันคงสร้างความอึดอัดใจให้พี่อาทิตย์จริง ๆ เพราะตอนเจอกันในงานแต่ง พี่อาทิตย์ยังทำท่าเกร็ง ๆ เวลาคุยกับเขา จะเป็นเพราะพี่อาทิตย์รู้สึกรังเกียจ หรือเพราะอะไรก็ไม่แน่ใจ แต่เขาไม่อยากให้พี่อาทิตย์ต้องมาฝืนใจกัน ครั้งนี้ก็ไม่ต่าง... เขาน่าจะเตือนตัวเองก่อนที่อยู่ ๆ จะเดินมาทักพี่อาทิตย์ ตอนนี้เจ้าตัวเลยเอาแต่ยืนนิ่ง ๆ ปล่อยให้ความเงียบครอบคลุมพวกเขาไว้ ในเมื่อรู้ตัวว่าความผิดอยู่ที่ใคร เขาก็น่าจะเป็นฝ่ายไป... ก้องภพถอนหายใจเบา ๆ เตรียมจะหมุนตัวเดินออกไปอีกทางโดยไม่เอ่ยคำลา ทว่ายังไม่ทันขยับ เสียงจากคนตรงหน้ากลับเปรยถามสั้น ๆ “คุณหิวมั้ย” ประโยคแบบไม่มีที่มาที่ไปทำให้ก้องภพเลิกคิ้วงง ๆ ...มันก็จริงอยู่ว่าเขาอาจหิวนิดหน่อย ถึงงานแต่งพี่ตั้มพี่ฝนจะจัดเลี้ยงแบบโต๊ะจีน แต่เขาก็ไม่ได้กินเยอะแยะอะไรเท่าไร แต่ที่เขาไม่เข้าใจคือ พี่อาทิตย์จะถามไปทำไม หรือมันจะเป็นรูปแบบเดียวกันกับเมื่อครั้งที่พี่อาทิตย์ถามเขาว่าสบายดีมั้ย โดยที่พี่ไม่รู้เลยว่าการทำเหมือนห่วงกันอย่างนี้ มันจะยิ่งสร้างความหวังให้เขาเพิ่มไปอีก ก้องภพตั้งใจจะอธิบายให้เจ้าตัวเข้าใจอีกครั้ง ทว่ายังไม่ทันขยับปาก คู่สนทนาดันเป็นฝ่ายชิงพูดสรุปด้วยความรวดเร็ว

“ผมหิว ไปหาอะไรกินเป็นเพื่อนผมหน่อย”


จบคำ คนหิวก็หันหลังก้าวเดินออกไปจากลานจอดรถทันที ทิ้งให้คนมึนงงประมวลผลในข้อความที่ได้ยิน ซึ่งแปลออกมาได้ว่าอีกฝ่ายกำลังชวนเขาไปด้วยหาอะไรกินด้วยกัน



แม้จะยังไม่เข้าใจในการกระทำของพี่อาทิตย์ แต่ก้องภพก็ไม่อาจห้ามขาตัวเองให้ก้าวตามหลังไปต้อย ๆ มุ่งหน้าออกจากในซอยโรงแรม เดินไปยังถนนสายหลักซึ่งมีรถวิ่งอยู่ประปรายเป็นระยะทางพอสมควร ก่อนจะถึงร้านชายสี่หมี่เกี๊ยวที่เปิดขายโดยยึดฟุตบาทเป็นที่วางโต๊ะเก้าอี้ มีลูกค้านั่งอยู่สองสามคน



ก้องภพนั่งลงตามพี่อาทิตย์ที่โต๊ะตัวหนึ่ง ก่อนพี่ผู้ชายคนขายก๋วยเตี๋ยวจะเดินมารับออเดอร์ ซึ่งคนชวนก็เอ่ยสั่งอย่างรวดเร็วเป็นคนแรก


“เฮีย ผมเอาบะหมี่เกี๋ยวต้มยำพิเศษครับ”


“งั้นของผมเอาเส้นเล็กน้ำใสลูกชิ้นครับ”


เมนูประจำที่เขาสั่ง ตอนแรกเขานึกว่าพี่อาทิตย์จะแอบกลั้นขำ หากคนตรงข้ามกลับไม่ได้พูดว่าอะไร แค่ขยับมือคลายปมเนคไทด์จากเสื้อเชิ้ต ซึ่งเขาเองก็เพิ่งนึกได้เหมือนกันว่ากำลังแต่งตัวด้วยสูทเต็มยศมานั่งกินก๋วยเตี๋ยวอยู่ข้างทาง มิน่าคนโต๊ะอื่นถึงมองเขาด้วยสายตาแปลก ๆ แต่พี่อาทิตย์ก็คล้ายจะไม่แคร์อะไร หรือไม่แน่ที่พี่อาทิตย์ชวนเขา เพราะอาจแค่กำลังหิวจริง ๆ



ความสับสนมากมายเริ่มก่อตัวขึ้นในสมอง แต่เขาไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไง จึงได้แต่ปล่อยให้ก๋วยเตี๋ยวสองชามมาเสิร์ฟถึงโต๊ะ



...ชามหนึ่งบะหมีเกี๊ยวต้มยำ ชามหนึ่งเส้นเล็กน้ำใส มันชวนให้หวนคิดถึงภาพซ้อน เมื่อครั้งเขาได้ไปกินก๋วยเตี๋ยวกับพี่อาทิตย์ครั้งแรก แล้วถูกเจ้าตัวสลับเปลี่ยนชามแลกกัน ด้วยเหตุผลว่าอยากให้เขาลองรสชาติใหม่ ๆ และพี่อาทิตย์ก็ตั้งใจสั่งมาให้เขา



...เหตุผลง่าย ๆ แต่กลับทำให้เขาใจสั่น จนกลายเป็นความหวั่นไหวมากขึ้นเรื่อย ๆ