บินไปเดียวดายกลางสายลมแปรปรวนเพียงทะเลครวญฟังคล้ายเป็นเพลงเศร้าค่ำคืนนี้ฉันเพลีย ฉันเหนื่อยฉันหนาวและเหงาเหลือเกินไม่เคยมีใครมีรักแท้จริงใจจะมองทางใดดูเคว้งคว้างว่างเปล่าฝ่าลมฝนลำพังมากี่ร้อนหนาวจนล้าสิ้นแรงไม่อยากเห็นภาพใดแม้แต่ท้องฟ้าอยากจะพักดวงตาลงชั่วกาลจะไปซุกตัวนอนซ่อนกายในเงาจันทร์จะหลับฝันไม่ขอตื่นขึ้นมาคงจะมีเพียงลมหายใจรวยรินเอนกายบนดินยอมรับความแพ้พ่ายปีกของฉันมันหนัก บินต่อไม่ไหวจะขอพักกายชั่วกาล