ที่เห็นว่าทอประกายดั่งดวงดาว
ที่แท้มันคือความลวงจากดวงไฟ
แผ่นฟ้าในเมืองแห่งฝัน
ยิ่งย้ำให้ฉันยิ่งเหงาจับใจ
อยากพบดวงดาวจริงๆที่เต็มฟ้า
เหนื่อยล้ากับความเป็นจริงที่โหดร้าย
ไขว่คว้าจนเกินกว่าฝันแต่ฉันก็ยังไม่ได้อะไร
คิดถึงไออุ่นคิดถึงกลิ่นดิน
ตรงที่ฉันนั้นพลัดพรากมาไกล
คิดถึงอ้อมกอดของเธอคนนั้น
คนที่รู้ว่าฉันทำเพื่อใคร
รอนแรมมาเนิ่นนาน
คิดถึงแทบขาดใจ
ป่านนี้ไม่รู้ว่าเธอเป็นอย่างไร
เมื่ออยู่ไกลแสนไกล
ความผูกพันความห่วงใยนานเท่าไร
รู้มั๊ยฉันยังจดจำ
รู้มั๊ยฉันยังไม่ลืม
ตรงนี้ยังมืดมน
ยังเหน็บหนาวเหงาเหลือเกิน
มีคนเป็นล้านก็เท่านั้น
ในเมืองที่มีผู้คนมากมาย
ยิ่งเหงาในใจเท่าไรยิ่งคิดถึงเธอ
ชีวิตคนเราทำไมต้องแข่งขัน
รอยยิ้มคนเราทำไมไม่จริงใจ
แต่ฉันจะต้องอดทน
และฉันก็ยังต้องสู้ต่อไป