ลมพัดตึ้ง
ก้ำภูกระดึงเขตเมืองเลย
ยังจำคำที่ไผเอ่ย
ว่าบ่เคยจะคิดลืมแฟน
ยกมือขึ้นบ๊ายบาย
ตอนที่อ้ายจะกลับขอนแก่น
ยังคิดเห็นแต่หน้าแฟน
หนุ่มขอนแก่นพะว้าพะวัง
ลมพัดต้อง
ใบตองบ้านน้องไหวสั่น
ยังคิดถึงคำมั่น
ว่าอ้ายนั้นจะย้อนคืนหลัง
ดึกดื่นยังตื่นผวา
หัวใจวุ่นว้าแทบเป็นบ้าคลั่ง
หนาวกายน้องพอประทัง
แต่หนาวความหวังมันฝังหัวใจ
น้ำหมอกย้อยก้ำฝ่ายทางเมืองเลย
หนาวก็เฉยท่อใด๋น้องทนได้
หนาวกายน้องถึงบ่มีผ้าห่ม
ขอให้นอนแนบข้างทางน้องกะอยู่เป็น
น้ำตาน้องย้อย
เป็นยอยย้อยยำย่าง
ถึงเป็นทางน้อยน้อย
น้ำตาย้อยผัดแหงหนาว