มีคนเคยบอกว่า ชีวิตคือการเดินทาง ที่ต้องเรียนรู้อย่างไม่มีวันสิ้นสุด แต่ละวันเราก้าวไปบนเส้นทางที่เราเลือกที่จะเดิน และเลือกที่จะเป็นโดยที่ไม่มีใครรู้ว่าทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร คงไม่มีใครอยากให้มันผิดผลาด อยากให้หนทางของเรานั้นสวยงามไปในแบบที่เราคิด บางวัน เราก็เดินอย่างรวดเร็ว เร็วจนแทบจะวิ่งด้วยความเชื่อมั่น บางวัน ใจดวงเดิมของเรามันก็กลับฝ่อเราแทบจะหยุดนิ่ง หมดแรง ไม่เข้าใจกับหลายๆสิ่ง ที่ไม่คาดคิดเอาไว้ บางวัน เราจึงขอเดิน ให้ช้าลงซักนิด เพื่อจะได้มีเวลาคิดทบทวน หรือชื่นชมทิวทัศน์ข้างทางบ้าง จนบางทีก็มารู้ตัว เราอาจจะไปผิดทางด้วยซ่ำหรือสงสัยว่าตัวเองกำลังหลงทางอยู่หรือเปล่า แต่นั้นไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่ได้เจอกับหนทางออก เพราะอย่างน้อยเราก็ได้ลองในที่ที่ไม่เคยไปหรือเราอาจจะกำลังไปในที่ที่ไกลกว่าเดิมก็ได้ ....... หากชีวิตคือการเดินทางจริงๆเมื่อมีเริ่มต้นก็ต้องมีจุดหมายปลายทาง และมีทางออกให้กับทุกเส้นทางเสมอ ให้เวลากับหนทางแล้วมันจะพาเราไปเจอกับเรื่องใหม่ๆและแม้บางครั้งหนทางจะพาเราย้อนกลับมาเจอเรื่องเดิมๆอย่างหนี้ไม่พ้น เราอาจจะต้องหัวเราะ และร้องไห้ไปอีกสักกี่ครั้ง ก็ไม่เป็นไรหลอกเพราะทุกขณะที่ผ่านไปเรากำลังได้บทเรียนเพิ่มขึ้น และจงทำความรู้จักกับความรู้สึกตัวเองให้มากขึ้น ให้ตัวเองได้ลองทำแล้วทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี..