ความคิดที่สลัดไม่หลุดเข้ามาเบียดบัง

ความคิดที่สลัดไม่หลุดเข้ามาเบียดบังพื้นที่แสนสงบสุขในวันอาทิตย์ของเซจอง เด็กสาวทึกทักเอาว่าเพราะมันเป็นประสบการณ์ครั้งแรกในชีวิตที่ได้ช่วยเหลือคนแปลกหน้าในยามวิกาลในสถานการณ์ที่แสนจะน่ากลัวและสุ่มเสี่ยง เธอเลยอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ คงจะดีถ้าโซมีอยู่ตรงนี้ด้วยจะได้เล่าให้ฟัง

‘คงจะเที่ยวเพลิน ทักไปก็ไม่ตอบ’

‘อยู่ในห้องแคบๆ ทำให้ฟุ้งซ่าน ออกไปอยู่ในที่กว้างๆ คงจะดีขึ้น’

เสื้อแขนยาว ยีนส์พับขา รองเท้ากีฬา หมวกแก๊ปเผื่อบังแดด เป้ใส่น้ำและขนม ทั้งหมดนี้ทำให้คนพลังงานเยอะพร้อมจะออกไปปั่นจักรยานสลายความฟุ้งซ่านแล้ว

‘แกร๊ก’ ประตูห้องเปิดออกกว้าง

สาวน้อยนักปั่นก็ทำหน้าเหมือนเห็นผี

“ค.. คุณเข้ามาได้ไง!? ข้างล่างมันล็อคนี่”

“มีคนเปิดเข้ามาพอดีค่ะ แล้วเขาก็เปิดให้ฉันเข้ามาด้วย” คนพูดยิ้มให้เด็กที่ยังทำหน้าตื่น

เซจองมองหล่อนตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไม่คำนึงถึงมารยาท เธอสูงกว่าเซจองนิดหน่อย กระโปรงสีครีมกับรองเท้าผ้าใบเข้ามาแทนที่ยูนิฟอร์มโค้ทดำและส้นสูงของหล่อน แก้มที่เคยซีดขาวเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ ปลายผมก็ดัดเป็นลอน ดูหวานและอ่อนเยาว์กว่าที่เคยเห็นมา

“คุณมีอะไรรึเปล่า” เด็กน้อยยังจับต้นชนปลายไม่ถูก แค่พี่เขายิ้มให้สมองก็ชาไปครึ่งซีก

“ฉันจะชวนคุณไปกินข้าวด้วยกันที่โฮสเทลน่ะค่ะ เป็นการขอบคุณที่ช่วยฉันไว้”

“อ่า ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉัน… ขี้เกียจออกจากห้องน่ะ”

ถึงคราวที่อีกฝ่ายจะต้องมองเซจองขึ้นๆ ลงๆ ตั้งแต่หัวจรดเท้าบ้าง แต่งตัวสะพายเป้เต็มยศขนาดนี้พูดมาได้ว่าขี้เกียจออกจากห้อง แต่หญิงสาวก็ไม่ได้เอ่ยอะไรให้เด็กน้อยขายขี้หน้า

“งั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ เราทานด้วยกันที่นี่ก็ได้”

เซจองทึ่งในความพยายาม ที่ปฏิเสธไปก็เพราะไม่อยากไปคลุกคลีกับคนแปลกหน้าในวันที่ผู้ปกครองของเธอไม่อยู่ ลองจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้มหาร่องรอยพิรุธ แม่เคยสอนไว้ว่าคนที่คิดไม่ดีดวงตาจะหลุกหลิก จะไม่กล้าจ้องตาเราตรงๆ แต่เธอก็ไม่พบอะไรในนั้นนอกจากภาพสะท้อนตัวเอง

“หน้าฉันมีอะไรติดเหรอคะ”

“ป.. เปล่าๆ”

พอเขาจ้องตอบแถมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เจ้าของห้องกลับผงะถอยหลังเข้ามา เปิดโอกาสให้หญิงสาวเดินเข้ามาด้านใน เธอจึงต้องรีบตามมาประกบไม่ให้คลาดสายตา

เคาเตอร์ครัวเป็นอย่างแรกที่จะพบเมื่อเดินเข้ามาในห้อง ถัดไปเป็นโต๊ะสี่เหลี่ยมที่ตั้งอยู่ก่อนถึงประตูห้องนอน หากเดินเลยประตูห้องนอนไปก็จะถึงโซฟาที่ที่เธอหลับเมื่อคืน มีโต๊ะไม้เล็กๆ ตั้งอยู่ด้านหน้า และโทรทัศน์อีกหนึ่งเครื่องที่ริมผนังฝั่งตรงข้าม

“ไม่คิดจะแนะนำตัวเหรอว่าคุณเป็นใครมาจากไหน”

เพราะเห็นว่าหล่อนเอาแต่มองสำรวจไปรอบห้อง เด็กสาวก็เลยต้องรีบดึงความสนใจกลับมาที่การแนะนำตัว เราจะได้รู้หัวนอนปลายเท้าอีกฝ่ายเสียก่อน ไม่ใช่ปล่อยให้ใครที่ไหนไม่รู้เข้ามายุ่งย่ามในห้อง

“เป็นนักท่องเที่ยวค่ะ มาจากเกาหลี คุณล่ะคะ”

“เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน มาจากเกาหลี”

พอเขาบอกมาอย่างนั้น คนถามก็เลยหลงตอบกลับไปแพทเทิร์นเดียวกันเป๊ะๆ

“พี่ก็คิดอยู่แล้ว เธอยังดูเป็นเด็กอยู่เลย”

รอยยิ้มเอ็นดูและสรรพนามที่เปลี่ยนไปทำให้เซจองหน้าตึงกว่าเดิมเพราะเธอยังไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับหล่อนเพิ่มขึ้นเลยแม้แต่น้อย

“ถ้าเธอไม่อยากออกไปไหน เราอยู่นี่กันก็ได้นะ ตอนนี้พี่หิวมากเลยขอกินมื้อเช้าก่อน”

เจ้าของห้องมองแขกคนสวยนั่งลงที่โต๊ะอาหาร หยิบวาฟเฟิลสำเร็จรูปที่ดูไม่มีคุณค่าทางอาหารสักเท่าไหร่จากเป้มานั่งเคี้ยวตุ้ยๆ ด้วยความที่ถูกอบรมมาดี เซจองเลยทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินไปรินน้ำเปล่ามาวางไว้ให้

“นมสักแก้วมั้ย น้ำผลไม้ก็มีนะ”

การกระทำที่ดูมีน้ำใจตรงข้ามกับเสียงแข็งๆ และสีหน้าบอกบุญไม่รับยิ่งทำให้เด็กขี้หงุดหงิดดูน่าแกล้งเข้าไปใหญ่

“ไม่เป็นไรค่ะ แล้วเธออยากกินอะไรตอนเที่ยงล่ะ เดี๋ยวพี่ทำให้กิน”

เพราะไม่อยากให้เด็กหน้าบึ้งไปมากกว่านี้เลยต้องพยายามหาหัวข้อสนทนาที่น่าจะทำให้อีกฝ่ายพอใจ

“ทำอะไรอร่อยก็อันนั้นแหละ”

“ตอนนี้ในเป้พี่มีแค่รามยอน คงต้องกลับไปดูในตู้เย็นที่โฮสเทลก่อน”

เซจองหูผึ่งทันทีเมื่อได้ยินคำว่า ‘รามยอน’ เพราะตั้งแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่เอามาแพ็คใหญ่หมดไปอย่างรวดเร็วด้วยความตะกละของโซมี เธอก็ตัดใจซื้อมันมากินอีกไม่ลงเพราะรามยอนที่มีขายอยู่แถวนี้มันแพงเหลือเกิน สรุปสั้นๆ ก็คือเซจองไม่ได้กินรามยอนร้อนๆ เส้นเหนียวนุ่ม น้ำซุปเผ็ดๆ มาเป็นเวลากว่าครึ่งปีแล้ว

“ไม่ต้อง.. คุณไม่ต้องไปหรอก รามยอนฉันกินได้”

‘แล้วก็อยากกินมากด้วย!’

“กินง่ายดีจัง”

หล่อนโชว์รอยยิ้มนางงามมิตรภาพอีกครั้ง คนที่ตั้งใจจะไม่ยุ่งกับพี่สาวขี้เมาเลยเผลอหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม แทนที่จะปล่อยให้หล่อนนั่งคนเดียวอย่างที่ตั้งใจในตอนแรก แต่เพราะความสงสัยคลางแคลงใจของเซจองฉายออกมาทางแววตาชัดเจน คนถูกจ้องเลยต้องเอ่ยปากถาม

“ทำไมมองพี่แบบนั้นละคะ”

“พอทำรามยอนให้ฉันกินเสร็จแล้วคุณก็จะกลับใช่มั้ย”

หล่อนหัวเราะด้วยกิริยาที่เซจองไม่ชอบเอาเสียเลย มันเหมือนกับว่าเธอเป็นเด็กที่ทำอะไรก็น่าขำไปทุกอย่าง ก็ได้แต่นั่งมองพี่เขานั่งแทะวาฟเฟิลอย่างกดดันจนกระทั่งหล่อนทำท่าเหมือนจะตอบคำถามแล้ว แต่ประโยคที่ออกมากลับเป็นคำถามหลายเจตนาแทน

“พาพี่ไปเที่ยวสักวันได้มั้ยคะ”

“ว่าไงนะ!?”

結果 (英文) 1:

The idea that salad does not fall off the space occupy a space of the incoming peace on Sunday of a book. Girls assumed that because it was a first experience in life that have helped a stranger in the night in some of the situations, would be awesome and random risks. She is excited to have not the crook would be good if there is here, with Seoul to talks. ' He probably be advantage Recognized, it could not answer '. ' In the narrow lanes make the commute to address distracted would be better '. Long Sleeve Denim cap provision for athletic shoes, legs folded sun visor. Backpack water and sweets, all this makes people lot ready to go out, power bike, then dispersing distraction. The ' Clack '. The doors open wide. Little girl it is acting like cyclists saw ghosts. "C ...?!? Below it, a lock here. " "There were good enough to come and he was open to me." People say the smiling children also face the awakening. Sejong view her from head to toe, absolutely no regard to etiquette. Her book than a little high. Cream-coloured skirt, with sneakers to replace the uniforms black coat and her high heel. Cheeks ever white changes into pink afterglow The tip I was wavy perm. View sweet and youthful than you've ever seen. "What do you have?" The little boy started his brother could not be ends just smash the brain hemispheres, it took tea. "I invite you to eat together at a hostel to thank lana help me." "It's okay, I'd deck out wandering ... lazy out, OK?" To the other party will have to look at the Sejong replacement handle from head-to-toe dressing? backpack full size, this quote has that Slacker from the room, but the girl just doesn't mention what little kids selling shit page. "It does not really eat here." Sejong in effort. The decline was because I didn't want to mix with strangers on the day that her parents are not. Try to stare into the dark brown eyes for clues dubious. Mother used to teach that people are not eyes to luklik will not dare to stare our eyes straight, but she could not find anything in it besides the reflection itself. "What I have?" "The app. .. In vain. " Enough, he stared in page response filed for giveaway. The owner of hongklap to stop short reverse comes in. Opportunity to the girl he came in she must hurry as come to articulate them. เคาเตอร์ครัวเป็นอย่างแรกที่จะพบเมื่อเดินเข้ามาในห้อง ถัดไปเป็นโต๊ะสี่เหลี่ยมที่ตั้งอยู่ก่อนถึงประตูห้องนอน หากเดินเลยประตูห้องนอนไปก็จะถึงโซฟาที่ที่เธอหลับเมื่อคืน มีโต๊ะไม้เล็กๆ ตั้งอยู่ด้านหน้า และโทรทัศน์อีกหนึ่งเครื่องที่ริมผนังฝั่งตรงข้าม “ไม่คิดจะแนะนำตัวเหรอว่าคุณเป็นใครมาจากไหน” เพราะเห็นว่าหล่อนเอาแต่มองสำรวจไปรอบห้อง เด็กสาวก็เลยต้องรีบดึงความสนใจกลับมาที่การแนะนำตัว เราจะได้รู้หัวนอนปลายเท้าอีกฝ่ายเสียก่อน ไม่ใช่ปล่อยให้ใครที่ไหนไม่รู้เข้ามายุ่งย่ามในห้อง “เป็นนักท่องเที่ยวค่ะ มาจากเกาหลี คุณล่ะคะ” “เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน มาจากเกาหลี” พอเขาบอกมาอย่างนั้น คนถามก็เลยหลงตอบกลับไปแพทเทิร์นเดียวกันเป๊ะๆ “พี่ก็คิดอยู่แล้ว เธอยังดูเป็นเด็กอยู่เลย” รอยยิ้มเอ็นดูและสรรพนามที่เปลี่ยนไปทำให้เซจองหน้าตึงกว่าเดิมเพราะเธอยังไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับหล่อนเพิ่มขึ้นเลยแม้แต่น้อย “ถ้าเธอไม่อยากออกไปไหน เราอยู่นี่กันก็ได้นะ ตอนนี้พี่หิวมากเลยขอกินมื้อเช้าก่อน” เจ้าของห้องมองแขกคนสวยนั่งลงที่โต๊ะอาหาร หยิบวาฟเฟิลสำเร็จรูปที่ดูไม่มีคุณค่าทางอาหารสักเท่าไหร่จากเป้มานั่งเคี้ยวตุ้ยๆ ด้วยความที่ถูกอบรมมาดี เซจองเลยทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินไปรินน้ำเปล่ามาวางไว้ให้ “นมสักแก้วมั้ย น้ำผลไม้ก็มีนะ” การกระทำที่ดูมีน้ำใจตรงข้ามกับเสียงแข็งๆ และสีหน้าบอกบุญไม่รับยิ่งทำให้เด็กขี้หงุดหงิดดูน่าแกล้งเข้าไปใหญ่ “ไม่เป็นไรค่ะ แล้วเธออยากกินอะไรตอนเที่ยงล่ะ เดี๋ยวพี่ทำให้กิน” เพราะไม่อยากให้เด็กหน้าบึ้งไปมากกว่านี้เลยต้องพยายามหาหัวข้อสนทนาที่น่าจะทำให้อีกฝ่ายพอใจ
“ทำอะไรอร่อยก็อันนั้นแหละ”

“ตอนนี้ในเป้พี่มีแค่รามยอน คงต้องกลับไปดูในตู้เย็นที่โฮสเทลก่อน”

เซจองหูผึ่งทันทีเมื่อได้ยินคำว่า ‘รามยอน’ เพราะตั้งแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่เอามาแพ็คใหญ่หมดไปอย่างรวดเร็วด้วยความตะกละของโซมี เธอก็ตัดใจซื้อมันมากินอีกไม่ลงเพราะรามยอนที่มีขายอยู่แถวนี้มันแพงเหลือเกิน สรุปสั้นๆ ก็คือเซจองไม่ได้กินรามยอนร้อนๆ เส้นเหนียวนุ่ม น้ำซุปเผ็ดๆ มาเป็นเวลากว่าครึ่งปีแล้ว

“ไม่ต้อง.. คุณไม่ต้องไปหรอก รามยอนฉันกินได้”

‘แล้วก็อยากกินมากด้วย!’

“กินง่ายดีจัง”

หล่อนโชว์รอยยิ้มนางงามมิตรภาพอีกครั้ง คนที่ตั้งใจจะไม่ยุ่งกับพี่สาวขี้เมาเลยเผลอหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม แทนที่จะปล่อยให้หล่อนนั่งคนเดียวอย่างที่ตั้งใจในตอนแรก แต่เพราะความสงสัยคลางแคลงใจของเซจองฉายออกมาทางแววตาชัดเจน คนถูกจ้องเลยต้องเอ่ยปากถาม

“ทำไมมองพี่แบบนั้นละคะ”

“พอทำรามยอนให้ฉันกินเสร็จแล้วคุณก็จะกลับใช่มั้ย”

หล่อนหัวเราะด้วยกิริยาที่เซจองไม่ชอบเอาเสียเลย มันเหมือนกับว่าเธอเป็นเด็กที่ทำอะไรก็น่าขำไปทุกอย่าง ก็ได้แต่นั่งมองพี่เขานั่งแทะวาฟเฟิลอย่างกดดันจนกระทั่งหล่อนทำท่าเหมือนจะตอบคำถามแล้ว แต่ประโยคที่ออกมากลับเป็นคำถามหลายเจตนาแทน

“พาพี่ไปเที่ยวสักวันได้มั้ยคะ”

“ว่าไงนะ!?”

結果 (英文) 3:

The idea behind us in support of peaceful area on Sunday Sejong. The girl assumed that because it is an experience for the first time in my life to help a stranger in ยามวิ tense in a terrible situation and random risk. She can"t help but excited. It would be nice if somee here will tell you."would travel to enjoy, and did not answer.""in the narrow, distracted out in wider and better".Long sleeve shirt, jeans, folding legs, sports shoes, cap for shading bag with water and sweets. All of this makes a person a lot of energy ready to go biking is distracted."snap" room doors opened wide.The little girl spin"s face like seeing a ghost."C... You come down?! it"s locked.""People turn came up. Then he turned me in." People smile children also make up.Sejong at her from head to toe obliviousness manners, you"re taller than Sejong. The skirt cream with sneakers replaces the uniform coat and black high heels of her. The pale cheek was changed to pink, pale hair is curly bending look sweet and younger than ever."Do you have?" boy still ablaze. Just he smiled at the brain"s tea hemiplegia."I ask you to eat together at the hostel. Thanks for helping me. ""Oh, no, I... Lazy out of the room."It seems that one must look at Sejong fluctuate from head to toe. This dress custom size backpack that was out of the room. But the girl did not say what the child embarrassed."All right, then. We eat together here."Sejong impressed in the effort. The rejected because he doesn"t want to spend time with a stranger on her parents away. Try to look into dark brown eyes looking for suspicious signs. She said that people think bad eyes wander to dare not contact us directly. But she couldn"t find anything in it besides the reflections of themselves."I have something?"".. No."When he stares at answer and submit the page.