ก่อนออกจากบ้านผมจะนำครูท้าวพญายมขึ้นคอเป็นปกติแล้ว แต่หันไปเห็นสีผึ้งพอดีเลยนำมาทาริมฝีปากและสวดคาถา โอมจิตตังฯ ไม่ถึงสิบจบดีครับเพราะโดนเร่งให้รีบออกไป ซึ่งพอเดินทางไปถึงก็ตามคาดครับ ไม่มีอะไรทำเลยไปเดินเล่นกันที่เซนทรัลเวิลด์ แต่ด้วยความที่ผมไม่ใช่คนชอบเดินเที่ยวและไม่ค่อยได้มาที่นี่สุดท้ายก็ไม่รู้จะไปไหนดีเลยนั่งเล่นอยู่ข้างลานไอส์สเกตครับ ใจก็คิดว่าจะทำอะไรดี จะพาไปที่ที่ผมคุ้นเคยก็ห่างไกลที่พักของเพื่อนจะมีปัญหาเรื่องการเดินทางอีก แต่สักพักหนึ่งเพื่อนก็บอกว่าเหมือนคนรู้จักจะเดินอยู่แถวนี้ และก็ไปเดินตามให้มานั่งอยู่ด้วยกัน ซึ่งผมก็ไม่ได้รู้จักมาก่อนด้วย อยู่กันไปสักพักหนึ่งก็คิดจะไปหาอะไรกินกัน แต่ด้วยความที่ผมหลงทางในเซนทรัลเวิลด์บ่อยมาก(มาทุกทีหลงทุกที) จึงยกให้เป็นหน้าที่คนรู้จักของเพื่อน ซึ่งคุยกันไปมาท่าไหนไม่รู้ คนรู้จักของเพื่อนก็ออกปากว่ามื้อนี้จะเลี้ยงให้เอง ทั้งผมและเพื่อนแหละครับ ตอนนั้นตกใจมากเพราะไม่ใช่คนรู้จักกันมาก่อนเลย พูดคุยกันยังไม่ถึงสิบประโยคด้วยซ้ำ และไปลงเอยที่ร้านชาบูชิครับ อิ่มหนำสำราญกันมาก และก็แยกย้ายกันกลับบ้านไปโดยที่ตอนนั้นผมยังไม่ทราบชื่อของเขาเลยด้วยซ้ำ (เพิ่งได้รู้หลังจากนั้นอีกทีครับ)
เป็นประสบการณ์ที่ไม่คุ้นเคยครับ เพราะเพิ่งมีครั้งแรกที่ได้ลาภจากคนแปลกหน้าขนาดนี้ ส่วนสีผึ้งของผมเป็นเนื้อธรรมดา แนะนำอย่างยิ่งสำหรับคนที่มีปัญหาเรื่องการพกวัตถุมงคล เพียงนำมาทาริมฝีปากหรือเจิมคิ้วก็ได้ครับ ^_^