กฎของปีหนึ่งข้อที่ 27 : จะยังมีพี่ว

กฎของปีหนึ่งข้อที่ 27 : จะยังมีพี่ว้ากอยู่เคียงข้างเสมอ






...อาทิตย์จำไม่ได้ว่าตัวเองวิ่งสุดฝีเท้าครั้งสุดท้ายเมื่อไร




อาจเป็นเมื่อเกือบสองเดือนก่อนที่เขาวิ่งรอบสนามฟุตบอล 54 รอบกลางสายฝน หลังจากโดนพี่ปีสี่สั่งให้ลงโทษตัวเอง


ตอนนั้นเขาวิ่งเพื่อเป็นการพิสูจน์ศักดิ์ศรีของเฮดว้ากต่อเด็กปีหนึ่งทุกคน แต่มาวันนี้...เขากำลังวิ่งเพื่อละศักดิ์ศรีของตัวเอง ต่อเด็กปีหนึ่งเพียงแค่คนเดียว



อาทิตย์กดลิฟต์ลงไปยังชั้นล่างบริเวณล็อบบี้ เร่งก้าวผ่านประตูกระจกที่มีพนักงานเปิดรอ ก่อนวิ่งลงบันไดมาตรงลานจอดรถด้านหน้าโรงแรม แม้ความมืดในช่วงเวลาสามทุ่มเป็นอุปสรรคต่อการมองหา แต่เขาก็พยายามกวาดสายตา ด้วยหวังจะพบกับใครบางคน



...หากมันว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่รอเขาตรงนั้น



ถึงจะบอกตัวเองว่าพรุ่งนี้ตอนไปมหาลัย ค่อยหาทางเคลียร์กับก้องภพก็ได้ เบอร์โทรศัพท์ก็มีเม็มไว้ในเครื่องแล้ว แต่ลึก ๆ เขายอมรับ เขากำลังกลัวว่าจะไม่มีโอกาสอีก



...เรื่องบางเรื่อง สายไปเพียงเสี้ยววินาที มันอาจเปลี่ยนแปลงไปจนยากจะกลับคืน




คิดเพียงแค่นั้น ความรู้สึกบางอย่างก็ตีตื้นขึ้นมาจนจุก เขายืนเคว้งอยู่ตรงลานจอดรถ ทั้งที่อยากจะทรุดตัวนั่งลง ...หมดแรงกายที่วิ่งมา และหมดแรงใจจะคิดทำอะไรต่อ


ป่านนี้พวกไอ้น็อตอาจกำลังเดินลงมาที่ล็อบบี้กันแล้ว หรือบางทีเขาควรจะนั่งรถไปกับพวกมัน ดีกว่าต้องโบกแท็กซี่ ต่อรถเมล์กลับหอคนเดียว เขากำลังล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยความเหนื่อยใจ แต่แล้วก็ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยที่ทำให้หัวใจแทบหยุดชะงัก



“พี่อาทิตย์ มาทำอะไรตรงนี้ครับ”


เจ้าของชื่อหันหลังกลับมามองคนเรียกทันควัน เบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ เมื่อเห็นคนที่เขาตัดใจไปแล้วยืนอยู่เบื้องหน้า จนเผลอหลุดพึมพำถาม



“ก้องภพ คุณยังไม่กลับไปอีกเหรอ”


ก้องภพแสดงสีหน้าลำบากใจ ด้วยคิดว่าจะไปสร้างความรำคาญให้ ก็เพราะพี่อาทิตย์คงไม่คาดว่าเขาจะยังอยู่ หากก็ยังอุตส่าห์ตอบไปตามจริง


“ครับ ผมยังไม่อยากกลับตอนนี้”

結果 (繁體中文) 1:

一年的第 27 條︰ 還會有一個哥哥，哇都是在我的身邊。 ...太陽不記得自己最後跑最後的腳步聲嗎？ 可能是近兩個月前，他跑過球場 54 雨迴圈嗎？四年後，哥哥下令要懲罰自己。 那時候他跑著去證明尊嚴的孩子，一年後大窪每個人今天，但他們正在運行每個自己的尊嚴。每位兒童只是單獨的一年。 อาทิตย์กดลิฟต์ลงไปยังชั้นล่างบริเวณล็อบบี้ เร่งก้าวผ่านประตูกระจกที่มีพนักงานเปิดรอ ก่อนวิ่งลงบันไดมาตรงลานจอดรถด้านหน้าโรงแรม แม้ความมืดในช่วงเวลาสามทุ่มเป็นอุปสรรคต่อการมองหา แต่เขาก็พยายามกวาดสายตา ด้วยหวังจะพบกับใครบางคน ...หากมันว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่รอเขาตรงนั้น ถึงจะบอกตัวเองว่าพรุ่งนี้ตอนไปมหาลัย ค่อยหาทางเคลียร์กับก้องภพก็ได้ เบอร์โทรศัพท์ก็มีเม็มไว้ในเครื่องแล้ว แต่ลึก ๆ เขายอมรับ เขากำลังกลัวว่าจะไม่มีโอกาสอีก ...เรื่องบางเรื่อง สายไปเพียงเสี้ยววินาที มันอาจเปลี่ยนแปลงไปจนยากจะกลับคืน คิดเพียงแค่นั้น ความรู้สึกบางอย่างก็ตีตื้นขึ้นมาจนจุก เขายืนเคว้งอยู่ตรงลานจอดรถ ทั้งที่อยากจะทรุดตัวนั่งลง ...หมดแรงกายที่วิ่งมา และหมดแรงใจจะคิดทำอะไรต่อ ป่านนี้พวกไอ้น็อตอาจกำลังเดินลงมาที่ล็อบบี้กันแล้ว หรือบางทีเขาควรจะนั่งรถไปกับพวกมัน ดีกว่าต้องโบกแท็กซี่ ต่อรถเมล์กลับหอคนเดียว เขากำลังล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยความเหนื่อยใจ แต่แล้วก็ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยที่ทำให้หัวใจแทบหยุดชะงัก “พี่อาทิตย์ มาทำอะไรตรงนี้ครับ” เจ้าของชื่อหันหลังกลับมามองคนเรียกทันควัน เบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ เมื่อเห็นคนที่เขาตัดใจไปแล้วยืนอยู่เบื้องหน้า จนเผลอหลุดพึมพำถาม “ก้องภพ คุณยังไม่กลับไปอีกเหรอ” ก้องภพแสดงสีหน้าลำบากใจ ด้วยคิดว่าจะไปสร้างความรำคาญให้ ก็เพราะพี่อาทิตย์คงไม่คาดว่าเขาจะยังอยู่ หากก็ยังอุตส่าห์ตอบไปตามจริง “ครับ ผมยังไม่อยากกลับตอนนี้”