ในห้างสรรพสินค้า แห่งหนึ่งใจกลางเมือง มีชายคนนึง อายุราว 20 ปีต้นๆ ได้ยืนทำความเคารพทักทายลูกค้าที่เข้ามาในห้างนั้นอย่างยิ้มแย้ม มีเสียงของชายคนนึงพูดว่า หมดเวลาแล้วนิไม่กลับบ้านหรอ รอไร ชายคนนั้นตอบกลับไปว่า รอแม่พี่ เดี่ยวผมจะพาแม่เดินห้าง ชายคนที่ถามพูดกลับไปว่า เออดีวะดี ทันใดนั้นเองแม่ของชายที่รอก็เดินมาทางประตูขาเข้าพร้อมยิ้มและพูดว่า โทษทีแม่หลงไปหน่อย แต่ห้างที่แกทำงานใหญ่มากเลยนะ ผมมองอยู่นานและอยากรู้ว่า เรื่องนี้จะไปจบอย่างไร ชายหนุ่มคนนี้ที่ทำงานทักทายทุกคนและดูแลความปลอดภัยนั้น ได้บอกแม่ว่า ไปเดี่ยวลผมพาเดินห้างและถ้าอยากดูอะไร หรือชอบอะไรบอกผมนะ...คุณอ่านมาขนาดนี้คงรู้ดีว่าเขาทำอาชีพอะไร สิ่งที่น่าสนใจไม่ได้อยู่ที่ว่าเขาเป็นอะไรแต่ว่าเขาทำอะไรต่างหาก ในเมื่อเวลาและโอกาสเขาอาจจะมีน้อยกว่าใคร แต่ใช่ว่าสิ่งอื่นสำหรับเขาจะสำคัญน้อยลง ในขณะที่หลายคู่ใส่เสื้อคู่กับแม่ เดินถ่ายรูป กับแม่ในวันนี้ ยังมีอีกคู่นึงที่น่ารักไม่แพ้กัน คือ คู่ของชายหนุ่มในเครื่องแบบพนักงงานรักษาความปลอดภัย และคุณแม่ร่างเล็กที่ใส่เสื้อสีฟ้าเขียนคำว่า รักแม่ เดินจับมือกันในห้างใหญ่ของวันนี้...จาก.จินดาโชติ ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่อ่านจนจบหวังว่าคุณจะเข้าใจในสิ่งที่ผมกำลังจะบอกในสิ่งที่เขียนไปนะ