เขาเปลี่ยนเป้าหมายไปตรงต้นคอ ฉกชิมมันราวกับของหวานหลังมื้ออาหาร ไล่ระเรื่อยจากใบหู สันกราม จนถึงแนวไหปลาร้า ขยับมือเข้าไปใต้เสื้อยืดสีดำสัมผัสผิวหนังอุ่นไอที่ให้ความรู้สึกดี กำลังจะเปลี่ยนตำแหน่งให้ต่ำลงกว่านั้น แต่อยู่ ๆ ก็ถูกมือหนึ่งคว้าเอาไว้ พร้อมเสียงถามห้วน ๆ
“จะทำอะไร”
“ขอของฝากครับ”
“ก็ได้ไปแล้วไง”
“ยังไม่พอครับ”
“ฮะ? ไม่พอ คุณโลภมากตั้งแต่เมื่อไร”
ก้องภพสบนัยน์ตาคมราวกับจะสื่อความนัย เอ่ยตอบด้วยการยอมรับ
“...ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอพี่อาทิตย์ครับ ผมไม่เคยหยุดที่จะอยากได้ทุกความรู้สึกจากพี่อาทิตย์เลย ทุก ๆ วันมันมีแต่จะมากขึ้น...มากขึ้น...”
สิ้นประโยคที่คล้ายคำสารภาพแสนหวาน ใบหน้าของคนที่อยู่นอนก็เบนหลบไปอีกด้าน กระนั้นก็ยังไม่วายพูดประชด
“เอาความรู้สึก ‘เลี่ยน’ ไปก่อนแล้วกัน”
“เปลี่ยนเป็นความรู้สึก ‘กลมกล่อม’ ดีกว่ามั้ยครับ?”
ก้องภพแนะนำ และเขาก็เผลอยิ้มเมื่อได้ยินเสียงงึมงำกับหมอนเบา ๆ
“...ถ้าทำได้ก็ทำ...”