การนำหลักศาสนามาใส่ในเนื้อหาของวรรณกรรม เป็นเจตนาที่ต้องการแสดงธรรมกับบุคคลทั่วไป ดังนั้นจึงสมควรใช้ ‘ภาษาคน’ มากกว่า ‘ภาษาธรรม’ การจงใจเทศนาที่ผิดกาละเทศะย่อมไม่ส่งผลเชิงการสื่อสารมากนัก นอกจากจะเป็นเพียงข้อมูลดิบที่ยังไม่ได้ย่อยและเกะกะลูกตาเท่านั้น
การเสียดสีหรือประชดเหน็บแนมในจังหวะที่เหมาะสม อาจสะท้อนสัจธรรมได้มากกว่าที่เขาคัดลอกคำสอนมาใช้ตรงๆ เสียอีก เพราะวิมลเป็นนักเขียนคนหนึ่งที่มีฝีมือในการบรรยายภาพพจน์ เช่น ฉากที่ “ชีวัน” ถูกผ่าตัดจนเหลือแค่ก้อนเนื้อ