“เคยมีคนสอนความสามัคคีให้พวกคุณมั้ย

“เคยมีคนสอนความสามัคคีให้พวกคุณมั้ยครับ!”






...เคย...




มันแน่นอนอยู่แล้วว่าต้องเป็นคำตอบนี้ เรียนจนเข้ามหาวิทยาลัย ใครบ้างจะไม่รู้จักคำง่าย ๆ แต่ในสายตาของเฮดว้ากที่กำลังคุมน้องอยู่กลางสนามตอนสี่โมงเย็น คงเห็นบรรดาเด็กปีหนึ่งมีความสามารถเท่ากับเด็กอนุบาลหนึ่ง ด้วยผลงานวีรกรรมที่เคยทำไว้




“มาประชุมไม่เคยครบ เข้าแถวช้า ขนาดโดนลงโทษก็ยังไม่พร้อม! พวกคุณไม่รู้จักความสามัคคีกันเหรอครับ หรือว่าสมองไม่เคยคิดจะใส่ใจจำ!!”




คำตะโกนดังใส่เหล่าเฟรชชี่ ซึ่งวันนี้สวมเสื้อเชียร์คณะวิศวะพร้อมกางเกงวอร์มเตรียมลุย เหมือนเล็งเห็นในชะตากรรมของตัวเองล่วงหน้าว่าจะต้องเจอกับสถานการณ์เลวร้ายอะไรบ้าง และก็ไม่ผิดไปจากที่คิด เมื่อเฮดว้ากเตรียมบทลงโทษรออยู่แล้ว





“ไม่เป็นไร ถ้าพวกคุณลืม ผมจะสอนให้ใหม่เอง แต่วิธีสอนของผม ขอเตือนไว้ก่อนถ้าใครสำออย คิดว่าตัวเองทนรับไม่ไหว ก็ให้ออกไปซะ!”





เป็นธรรมดาของการรับน้องที่จะมีโซนแยกพวกคนป่วยหรือร่างกายอ่อนแอเอาไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้น้อง ๆ บาดเจ็บ เพราะการฝึกลงโทษของพี่ว้ากดุโหดไม่แตกต่างไปจากการฝึกรด.เข้าค่ายทหาร ดังนั้นจึงมีน้องปีหนึ่งหลายคนอยากจะขอถอนตัวออก เพื่อหลีกเลี่ยงบทลงโทษ ถ้าไม่ติดอยู่ที่คำพูดประโยคต่อไปของเฮดว้าก





“แต่...ถ้าคุณออกไป อย่าลืมว่าเพื่อนของคุณที่อยู่ที่นี่จะได้เรียนความสามัคคีเผื่อพวกคุณด้วย!”





...ดักทางไว้แบบนี้แล้วใครมันจะกล้าออก เพราะถ้าเลือกหนีไปพักก็เท่ากับว่าเพื่อน ๆ ต้องรับเคราะห์แทนตัวเองด้วย เลยไม่มีใครคิดโชว์ความเห็นแก่ตัวกันโต้ง ๆ ปล่อยให้อาทิตย์กวาดตามองแถวที่ยังคงเป็นระเบียบ ไร้วี่แววคนยกมือขอออก จนต้องเอ่ยปากชมอย่างพอใจ




“ดี! ผมขอชมในสปิริตของพวกคุณ เริ่มมีความสามัคคีกันบ้างแล้ว แต่แค่นี้ยังไม่พอ! พวกคุณหันหลังกลับไป เห็นเพื่อนของผมที่อยู่ตรงสนามอีกฝั่งหนึ่งมั้ย... พวกคุณต้องวิ่งไปจัดแถวใหม่ที่โน้นให้พร้อมภายในเวลา 3 นาที ถ้าช้าผมจะลงโทษคุณตามจำนวนเวลาเป็นวินาทีที่เกินมา เข้าใจมั้ย!!”




“เข้าใจครับ/ค่ะ”




เฟรชชี่รับคำพร้อมเพรียงหนักแน่น ตรงข้ามกับสีหน้าที่เริ่มซีดลง เพราะสนามที่ยืนอยู่มันก็ใหญ่ไม่ใช่เล่น ไซต์เท่ากับสนามฟุตบอลดี ๆ นี่เอง แล้วพี่ว้ากที่ยืนรออีกฝั่งก็อยู่โคตรไกลชนิดคนละประตูโกล ซ้ำยังกำหนดเวลาให้แค่สามนาที มันจะไปวิ่งกันทันได้ยังไง ใจอยากจะร้องประท้วง แต่ไม่มีความปราณีใด ๆ จากเฮดว้ากอยู่แล้ว เพราะเจ้าตัวกลับรีบตะโกนเร่ง




“เอ้า! เข้าใจแล้วก็ไปสิ! ยืนบื้อทำไมกัน ผมเริ่มจับเวลาแล้วนะ ไป๊!!”




สิ้นเสียงสั่งก็เหมือนกับมหกรรรมผึ้งแตกรัง ทุกคนต่างวิ่งกระจายกันตรงดิ่งไปยังสนามอีกฝั่ง เพื่อให้ทันเวลาสามนาที ทว่าสนามห่างกันเป็นโยชน์ย่อมไม่มีทางทันอยู่แล้ว สุดท้ายก็ต้องโดนลุกนั่งกันเป็นร้อย สลับกับวิ่งไปจัดแถวใหม่อีกที วนอยู่อย่างนั้นจนกว่าแถวจะเป็นระเบียบ โดยมีอาทิตย์ทำหน้าที่เดินสำรวจแถวไปเรื่อย ๆ




วิ่งหลายเที่ยว มันก็ต้องมีล้ากันบ้าง น้องบางคนเริ่มหน้าซีด เหงื่อไหลเป็นน้ำ หอบหายใจกันแฮ่ก ๆ แต่พอถูกสายตาดุ ๆ ของอาทิตย์มองก็ต้องเก็บอาการยืนนิ่งตามระเบียบพักตัวตรง ยกเว้นน้องผู้หญิงแถวหลังที่ขนาดโดนเขาจ้องก็ยังคงยืนก้มหน้าหอบเหนื่อยอยู่





...เอ๊ะ...เดี๋ยวก่อนนะ...ทำไมน้องคนนี้หอบแปลก ๆ มันถี่ผิดปกติ หรือว่า...





ยังไม่ทันได้คิดอะไร คนหอบก็ทรุดตัวล้มลงทั้งยืน ซึ่งโชคดีที่อาทิตย์ยืนมองอยู่แล้ว เลยรีบพุ่งเข้าไปรับตัวประคองไว้ได้ทัน ไม่ให้หัวน้องฟาดลงกับพื้น แต่โชคร้ายที่เรื่องมาเกิดตอนเข้าแถวอยู่อีกฝากสนามทำให้หน่วยพยาบาลไม่เห็นเหตุการณ์ จนเขาต้องตะโกนเรียกข้ามฝั่งดังลั่น





“พยาบาล!! พยาบาลอยู่ไหนครับ!! มาดูน้องด้วย!!”





เสียงของอาทิตย์ทำให้ปีหนึ่งทุกคนเริ่มหันไปมองอย่างตกใจ หากก็ถูกพี่ว้ากคนอื่นร้องสั่งห้าม




“ไม่ต้องหันไปมอง! ใครให้พวกคุณหันไปครับ!! หันกลับมาตรงหน้าเดี๋ยวนี้!!”




คำสั่งดังอย่างเฉียบขาด เพื่อเป็นการระงับความวุ่นวายตกใจของน้อง ๆ ทุกคนจึงต้องหันกลับไปมองด้านหน้า ทั้ง ๆ ที่ใจอยากจะรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากด้านหลัง




กระนั้นสำหรับก้องภพซึ่งยืนอยู่ท้ายแถว เพราะถูกแยกเดี่ยวไว้เป็นกรณีพิเศษจากการลงโทษที่เขาไม่มีป้ายชื่อ เขากลับมองเห็นการกระทำทุกอย่างชัดเจนผ่านสายตา เมื่อพี่พยาบาลสามคนมาถึงจุดเกิดเหตุ เพื่อเช็คดูอาการ แต่กลับถูกคนประคองชิงบอกด้วยน้ำเสียงรวดเร็ว




“น้องเป็นไฮเปอร์* อย่าจับน้องนอน หาถุงมาครอบปากกับจมูกให้น้องหายใจ ถ้าไม่ไหวพาส่งห้องพยาบาลเลย”




เป็นคำวิเคราะห์ชัดเจนโดยไม่ต้องอธิบายมากความ เพื่อประหยัดเวลาในการช่วยเหลือน้องให้เร็วที่สุด ก้องภพมองเห็นพี่พยาบาลพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจัดการอุ้มคนป่วยพาออกไปนอกสนาม เหลือแค่เฮดว้ากซึ่งมองตาม จนกระทั่งแน่ใจว่าเรียบร้อยแล้ว จึงค่อยหันกลับมา เดินตรงไปยังด้านหน้าสุดของแถว ก่อนออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกครั้ง





“ผมบอกพวกคุณแล้วนะครับ ใครรู้ตัวว่าไม่ไหวก็ออกไปซะตั้งแต่ตอนนี้ ผมรับผิดชอบชีวิตพวกคุณไม่ได้ คราวนี้ถ้าเกิดมีใครเป็นอะไรขึ้นมากลางสนามอีก ผมจะปล่อยให้เป็นอยู่อย่างนั้น และเพื่อนคนที่เหลือก็ต้องโดนลงโทษแทนคุณด้วย!!”





ประโยคขู่โดยใช้เพื่อนเป็นบทลงโทษเหมือนกับครั้งแรก เพียงแต่คราวนี้ต่างออกไป เพราะพวกเด็กปีหนึ่งต่างวิ่งกันมาเกือบชั่วโมงแล้ว ย่อมต้องมีคนรู้สึกว่าฝืนต่อไปไม่ไหว ดังนั้น ถึงจะอยากอยู่ต่อ แต่เพื่อความปลอดภัยในชีวิต จึงมีคนยกมือขอออกไปเกือบยี่สิบกว่าคน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง และพอพี่ว้ากอนุญาตเสร็จ พวกที่เหลือถึงค่อยเริ่มวิ่งกันต่อ จนกระทั่งอาทิตย์ตกดิน ฟ้าเริ่มมืด บรร

結果 (繁體中文) 1:

"曾經有人教團結，你......！" ...曾經... 它是然後那一定是這個問題的答案。直到大學將不能識別簡單的字，但中間妹妹眼中的類正在主導的大窪點擊機場事件中，4 上午。他大概看見孩子們一年、 流行語可以等於一個幼稚園的孩子，是人做過的精神治療醫師。 "這次會議是永遠不會完整慢慢暴露的行大小不是懲罰 ！ 你們這些傢伙不知道對方或和諧？ 大腦可能困擾記住!! 大聲的喊句話把這些物種油純粹，哪些今天穿運動褲與工程學院準備涉水通過像在他們自己的命運在難以事先預見什麼指望什麼糟糕的情況和它的不想錯了。當黑爾，大窪 katriam 處罰已經等待。 "沒關係，如果你忘記了，我要教你一種新的教學，方式，但我會提醒他們首先要懇求任何思考，他們不能容忍它，使了一個人 ！" 它越來越熱，它將有一個單獨的帶他們生病或身體欠佳，無法將其刪除。要防止青少年他是因訓練受傷的懲罰是殘忍、 不哇鍵盤上有別于軍營訓練等級。因此，它有一年，很多人希望撤出，以避免制裁。如果不是，以下所述的大窪，按一下。 "但......如果你出去，別忘了你的朋友都在這裡要學會容忍，跟你們一起團結 ！" ......這樣的陷阱，那麼誰會敢出來。因為如果你選擇留下來與朋友們需要得到行星而不是你自己沒人顯示同一時間堂讓太陽快速看看行仍然是一片混亂，沒有手直到男人尋找線索必須說滿意極了。 "我看見和你傢伙......在團結的最佳精神但就是不足夠 ！，他們也回過頭來看我的朋友們一個體育場令人尷尬的另一邊...您需要運行一個新專案如果慢了，我會懲罰你以秒為單位的時間量的多寡的三分鐘內做好準備。瞭解令人尷尬的!! “เข้าใจครับ/ค่ะ” เฟรชชี่รับคำพร้อมเพรียงหนักแน่น ตรงข้ามกับสีหน้าที่เริ่มซีดลง เพราะสนามที่ยืนอยู่มันก็ใหญ่ไม่ใช่เล่น ไซต์เท่ากับสนามฟุตบอลดี ๆ นี่เอง แล้วพี่ว้ากที่ยืนรออีกฝั่งก็อยู่โคตรไกลชนิดคนละประตูโกล ซ้ำยังกำหนดเวลาให้แค่สามนาที มันจะไปวิ่งกันทันได้ยังไง ใจอยากจะร้องประท้วง แต่ไม่มีความปราณีใด ๆ จากเฮดว้ากอยู่แล้ว เพราะเจ้าตัวกลับรีบตะโกนเร่ง “เอ้า! เข้าใจแล้วก็ไปสิ! ยืนบื้อทำไมกัน ผมเริ่มจับเวลาแล้วนะ ไป๊!!” สิ้นเสียงสั่งก็เหมือนกับมหกรรรมผึ้งแตกรัง ทุกคนต่างวิ่งกระจายกันตรงดิ่งไปยังสนามอีกฝั่ง เพื่อให้ทันเวลาสามนาที ทว่าสนามห่างกันเป็นโยชน์ย่อมไม่มีทางทันอยู่แล้ว สุดท้ายก็ต้องโดนลุกนั่งกันเป็นร้อย สลับกับวิ่งไปจัดแถวใหม่อีกที วนอยู่อย่างนั้นจนกว่าแถวจะเป็นระเบียบ โดยมีอาทิตย์ทำหน้าที่เดินสำรวจแถวไปเรื่อย ๆ วิ่งหลายเที่ยว มันก็ต้องมีล้ากันบ้าง น้องบางคนเริ่มหน้าซีด เหงื่อไหลเป็นน้ำ หอบหายใจกันแฮ่ก ๆ แต่พอถูกสายตาดุ ๆ ของอาทิตย์มองก็ต้องเก็บอาการยืนนิ่งตามระเบียบพักตัวตรง ยกเว้นน้องผู้หญิงแถวหลังที่ขนาดโดนเขาจ้องก็ยังคงยืนก้มหน้าหอบเหนื่อยอยู่ ...เอ๊ะ...เดี๋ยวก่อนนะ...ทำไมน้องคนนี้หอบแปลก ๆ มันถี่ผิดปกติ หรือว่า... ยังไม่ทันได้คิดอะไร คนหอบก็ทรุดตัวล้มลงทั้งยืน ซึ่งโชคดีที่อาทิตย์ยืนมองอยู่แล้ว เลยรีบพุ่งเข้าไปรับตัวประคองไว้ได้ทัน ไม่ให้หัวน้องฟาดลงกับพื้น แต่โชคร้ายที่เรื่องมาเกิดตอนเข้าแถวอยู่อีกฝากสนามทำให้หน่วยพยาบาลไม่เห็นเหตุการณ์ จนเขาต้องตะโกนเรียกข้ามฝั่งดังลั่น “พยาบาล!! พยาบาลอยู่ไหนครับ!! มาดูน้องด้วย!!” เสียงของอาทิตย์ทำให้ปีหนึ่งทุกคนเริ่มหันไปมองอย่างตกใจ หากก็ถูกพี่ว้ากคนอื่นร้องสั่งห้าม “ไม่ต้องหันไปมอง! ใครให้พวกคุณหันไปครับ!! หันกลับมาตรงหน้าเดี๋ยวนี้!!” คำสั่งดังอย่างเฉียบขาด เพื่อเป็นการระงับความวุ่นวายตกใจของน้อง ๆ ทุกคนจึงต้องหันกลับไปมองด้านหน้า ทั้ง ๆ ที่ใจอยากจะรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากด้านหลัง



กระนั้นสำหรับก้องภพซึ่งยืนอยู่ท้ายแถว เพราะถูกแยกเดี่ยวไว้เป็นกรณีพิเศษจากการลงโทษที่เขาไม่มีป้ายชื่อ เขากลับมองเห็นการกระทำทุกอย่างชัดเจนผ่านสายตา เมื่อพี่พยาบาลสามคนมาถึงจุดเกิดเหตุ เพื่อเช็คดูอาการ แต่กลับถูกคนประคองชิงบอกด้วยน้ำเสียงรวดเร็ว




“น้องเป็นไฮเปอร์* อย่าจับน้องนอน หาถุงมาครอบปากกับจมูกให้น้องหายใจ ถ้าไม่ไหวพาส่งห้องพยาบาลเลย”




เป็นคำวิเคราะห์ชัดเจนโดยไม่ต้องอธิบายมากความ เพื่อประหยัดเวลาในการช่วยเหลือน้องให้เร็วที่สุด ก้องภพมองเห็นพี่พยาบาลพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจัดการอุ้มคนป่วยพาออกไปนอกสนาม เหลือแค่เฮดว้ากซึ่งมองตาม จนกระทั่งแน่ใจว่าเรียบร้อยแล้ว จึงค่อยหันกลับมา เดินตรงไปยังด้านหน้าสุดของแถว ก่อนออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกครั้ง





“ผมบอกพวกคุณแล้วนะครับ ใครรู้ตัวว่าไม่ไหวก็ออกไปซะตั้งแต่ตอนนี้ ผมรับผิดชอบชีวิตพวกคุณไม่ได้ คราวนี้ถ้าเกิดมีใครเป็นอะไรขึ้นมากลางสนามอีก ผมจะปล่อยให้เป็นอยู่อย่างนั้น และเพื่อนคนที่เหลือก็ต้องโดนลงโทษแทนคุณด้วย!!”





ประโยคขู่โดยใช้เพื่อนเป็นบทลงโทษเหมือนกับครั้งแรก เพียงแต่คราวนี้ต่างออกไป เพราะพวกเด็กปีหนึ่งต่างวิ่งกันมาเกือบชั่วโมงแล้ว ย่อมต้องมีคนรู้สึกว่าฝืนต่อไปไม่ไหว ดังนั้น ถึงจะอยากอยู่ต่อ แต่เพื่อความปลอดภัยในชีวิต จึงมีคนยกมือขอออกไปเกือบยี่สิบกว่าคน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง และพอพี่ว้ากอนุญาตเสร็จ พวกที่เหลือถึงค่อยเริ่มวิ่งกันต่อ จนกระทั่งอาทิตย์ตกดิน ฟ้าเริ่มมืด บรร