เราไม่รู้หรอกว่าเรารู้สึกยังไง แต่เราคิดถึงเธอตลอดเวลา ชนิดที่เเบบว่าโงหัวไม่ขึ้น เรามีความรู้สึกว่าเธอเป๊นเพียงคนเดียวที่วิเศษที่สุดในโลก ไม่มีใครมาแทนที่เธอได้ เราก็เริ่มคิดว่าเราเป็นอะไร ซึงเราเป็นคนขี้อาย หวั่นไหวง่ายแต่หน้าตาย มีหลายๆอย่างที่ทำให้เรารู้สึกสับสนว่าเราเปลี่ยนไปมากขนาดนี้เลยหรอ ตั้งแต่เจอเธอเราก็งี่เง่า ยิ้มก็บ่อย จนบางครั้งก็นั่งหัวเราะคนเดียวยิ้มคนเดียวเพียงแค่นึกถึงเธอ เราเริ่มรู้แล้วว่า...นี่เรารักเธอเข้าให้แล้วจริงๆสินะ เราไม่อาจปฏิเสธได้กับความจริงนี้ ก๊ในเมื่อความรู้สึกมันเด่นชัดเราอยากบอกเธอมากว่าเรารักเธอ แต่เราไม่กล้าพอ กลัวทุกๆอย่างจะไม่เหมือน สำหรับเรา "แค่เศษรัก...ก็มากพอแล้ว..." [微笑][微笑]